bg.bg

Life is a magic box. Very surprisingly happy and sorrows come together at times. Satisfaction and disappointment are both side of life but no wonder can come together, not always. There is no gain without pain, gain after pain really matters in life but no wonder they both come again and again usually and together. So that it is life. Nothing is certain but all of certain things happen in life. That is why life is magic box, if you are able to open it you see a lot of opportunities it brings about but if you don't know how to open it all opportunities gone even not letting you know what opportunities they are.

BAR CAMP is new term for me but lucky I am as I know a bit about it. Yesterday, Equal Access organized BAR CAMP mini in Kathmandu. The aim was collection of inputs and feedbacks on social media and citizen journalisms sites that Equal Access is taking initiation develop it in the day ahead. Popularity of social media is in increasing order. People who have access to computer, mobile and internet connectivity can easily set up personal websites. Social media site such as Face Book is popular not only among youth but also all sector of life in the community have become face book fan. Considering its growing interest among people now face book is being used to conduct public business. Nor is face book useful to post the status about personal things it is also useful for carrying out collective action. Recently Anuradah Koirala becomes CNN hero. Face book has played tremendous roles vote Anuradha being CNN hero. Chepang community of Kanda VDC chiton got a lot of clothes and foods even money as well just because campaigners use Face book to advocate on their behalf. At many contexts it has developed image as alternative media. In the context site likes face book and twitter being popular many organizations are designing programs use face book and other social and citizen media integrated to promote human rights and foster democracy in the society by capacitating media be able to serve the basic norms of human rights and democracy. BAR CAMP was one of the event been organized let social media users know about the initiation and meantime taking suggestions from them how to make newly developed media workers sites interactive and useful among media community. It went on successful. Very constructive ideas and thoughts came up. Now it is time to see how to convert them in to action. Equal Access is doing that.

I am in a big dilemma. Recently I applied for the position 'Media Manager' at prestigious international organization namely 'Search for Common Ground' (SFCG). I heard formally that I am shortlisted. Interview date is fixed. The other hand I have a lot of responsibilities at Equal Access. I am DRL project manager. Meantime I am managing more than three projects at a time currently at office. Peace, Media, Democracy are in my plate so I have a lot projects assigned me as project manager. Trying hard to manage times and things. Learning many things in terms of project management and leadership. I am doing hard in preparation for interview as it is approaching fast. Lets' see what happened. I am very open to decide and think that if I have to decide whether to go for two equally important issues I would do right decision considering pros and cons of both.

Two working days I stayed at home because I had pain in neck. It was difficult to turn head around. Now feeling better. Tomorrow onwards, same routine repeats.

News is news, no maters what meaning it is bringing about. Small things brings big happiness at time. I got such opportunity where I learned many things about me which are very useful to learn how to take life forward. I am happy with those people who are making news about me. Though the way people think of me makes me sad at time on the other hand it gives me positive vibe leads to the strengths. Thanks god there are many people in this small words who spends their time gossiping about me. On the other hand there are few people who always brings good news for me whom I believe they are my good friend. I don't have any best friend after the school age but I am rich of good friends.

Finally, land is registered. Initially, my plan was that I would register it in Kabita's name but later we realized the need to have it registered in my name because we want few more loan from Bank. Currently, Kabita don't have employment so it would cause difficulty to get loan in case we apply for it in her name. So it was mutual understanding for good reason.

Friday, no special things has happened than usual work. As part of the work I attended a workshop Theory of change of Peace-building project which was organized by Care Nepal and International Alert in Park Village Resort. It was interesting and useful in many senses. One is, I understood what Theory of Change is which I deliberately wanted to learn. There are good participation from Ministry of Peace & Reconstruction. Member including joint- secretary, under-secretory, coordinator of local peace committee and district based officer of LPC were attended the meeting fully. They were talking as if government line ministry is not known anything happening in terms of peacebuilding works in Nepal. So pity to hear that they now realized that donor mapping is needed. Definitely, it was good motive that MoPC is going to map the donors and organizations working in the area of peace-building.

Saturday ended with family get together, gossiping and visit market places. It was day when Comprehensive Peace Accord was singed four years back. Pathways for peacebuilding to the logical end is still challenging, no major consensus have made so far as they were promised to do while signing CPA. The day before Mansir 5, Maoist law maker stopped Finance Minister to present the budget. It is reported that they manhandled the minister and tore the briefcase. Many termed that day a black day in economic history. It was not only fault of Maoist but it is also mistake that Government committed boycotting Maoist and it seemed like government was forcing them to be violent. However, the other hand Maoist is still not becoming serious, they are violating democratic norms and value.

Sunday - no plan was made till the morning. However land owner called, we decided to go to land revenue office register the land. But so unfortunate one owner denied to attend the government office so plan postponed until they reach to conclusion in the new date. Maoist plenum began in Palungtar Gorkha. World is watching Paluntar meeting with curiosity what the Maoist decision would be after this grand cadres meeting.

I am experiencing back pain in increasing order.

Nepal government seems to be restricted to issue new license to newly applied radio with intend to control the pressure from people as it's lacking frequency available for new radio particularly in urban area of the country. Minister of Information & Communication Mr. Shankar Pokharel said frequency management has become far challenge for ministry so they have made decision that no frequency with above 500 WT will be provided to operators in the urban and Terai area, the ministry however decided allowing 1000 wt license in the mountain area. Minister Pokharel was speaking at the CD lunch function organized by Communication Corner, Ujyalo Network. Audio CD comprises 20 features in Nepali broadcasted in the Asian radio network program 'Asia Calling'.
Search for Common Ground has posted a vacancy notice for the position of Media Manager for which I have decided to apply. Most of my friends, well-wishers and family put pressure on me that my current working experience should meet desired requirements so I that it will be good to shift work place. In December 31, it will be complete four years I started work with Equal Access, so it is right time to take a new break. I agreed.
I was hoping that Gopal daju will provide me with remaining fund that is lacking to get the land registered. It was unfortunate he said that it was very hard for him to give but he gave me one million which is deposited in the bank. Now I need at least one hundred and fifty thousand rupees for the land registration. I am worried how to allocate that as most of my friend whom I was hoping to borrowed said they don't have that much of money. Don't be negative and hopeless, I will do that. We can do it. Yes, I will do it.
DRL CAG meeting went on well. All guests openly expressed their positive views that they would feel happy to be associated with Equal Access new initiative Media. Challenging part is still there since we are still in the beginning phase. I will report Gemma that it went on successful.
There are a lot of activities in planned for this week. I am prioritizing what for the next. I will work with Niroshan to finalize the content of the book.

Many things are done today. It's already about 11PM I am looking tired and sleepy. I am thankful to my dearest friend cum brother who assured me that he will be providing few money to me tomorrow. Likewise friend Toya also sent assurance over message that he will try his best to get money to get the land registered. Person associated with Search called me today and asked why I haven't submitted application for job. I have decided that I will do it shortly.

Now time to go to bed as both are eagerly waiting me there.

It was expected to get few things done today but today seemed like worst day that nothing had happened as planned. Visit to the Arati & Company see the designs of low cost housing went on successful. I found low cost housing comfortable and easy to install. It is earth quake protected. Popular among the low earned people like me. Nice home with three to four room facility will set up in in the capacity of 700 to 800 sq fit land.

My plan today was to transfer the land registration to my wife account. It was unsuccessful due to not have few money. It is planned for this week. I met few of my friends, though I didn't talk to them openly that I need a financial support it observed that they are also experiencing financial problem so that I thought better not to tell them.

When I left Kabita in Maitighar park hoping it will be easiest for her to catch Micro or Tempo or any means of publc vehicle to reach Kumaripati it was unfortunate that she even didn't get any public vehicle free. So she decided to walk, but as I heard it made me disappointed. I have no other way than let her do what she decided as she was in plan to reach Transportation office before 3 PM today as office was going to issue a driving license.

I visited the school of my son and brought him back home with him. Went to get Kabita from Transportation office. We both had momo on the way to home.

Indeed, it was good news ever for those democratic Ang San Suki released from home arrest. It was after 15 months as she was kept in house arrest. World who believe in democracy and freedom is enjoying her release. In our political scenario no important decision had made today beside quarreling and blaming each other.

I was feeling not well in the morning. Why? Kabita asked for reason. Nothing was that much serious so I refused to answer her. Was that any mistake she committed so that I was not happy with her? It was not true, I was worried just because the day for the registration of land that I bought nearly month ago was approaching fast, but I was not sure how to allocate remaining 2 hundred and fifty thousand rupees. I tried to borrow from few of my friend but it went on successful. Two friend who supported me a lot owing me enough money. It was big help for me. I am thankful to all. But that money for which I was struggling to owe was not sure whether I should get that hence I was worried.

We had a very nice lunch together. I realized that Kabita wanted to have meat in the lunch but she was little bit hesitant to get that in as I was decided to be a complete vegetarian. My decision was not taken in mood it was thoughtful decision that there was some commitment I had made so that as per that I won't take any item made of meat and alcohol until it comes to success. I asked them to bring if they want but they didn't hear me.

I used to cut people hair when I was in village. I remember it today so thought I would try to apply this skills to my boy as his hair was got long. I tried and succeeded. Then we visited Zoo. Bishrood enjoyed a lot seeing a lot of animal and birds in the zoo. Despite zoo is full of dust, polluted many people were gone to visit zoo. Specially those who were come with their children were seen happiest. We spent nearly two hours inside the zoo. Had Masala dosa at Jawalakhel. I was too much full having that dosa.

I wanted to read the article about Maoist program & strategy that was published in the Nagarik news but still not being able to do that as right now I am watching Big Boss' Indian TV reality show. It was full of emotions, humor, quarrels, fight. It was fun at all.

This is hard to believe the things happening to me these days. People are making noise about me and my personal and professional life. What do they think of me? Lazy or Crazy? Most probably crazy, rarely let other to rule him. Hahaha, so funny. I, however, started realizing that people are started recognizing me who am I. so that they stepped up to step me down or step me out. Anyway, this so funny as well as lesson learned for me as I began to know what life is and how I have to live it. hahaha.

Today I spoke to Equal Access CeO, Ronni. She skyped me at the morning. We talked about Equal Access, how we should take this organization forward. It was a great she called me. She said that EA doesn't want to loose me. Wonderful hearing. I am also doing great for the organization.

I have sent many emails to many recipient in different topics and issues. Mostly, I spent time working in DRL projects. Finalized CAG member, sent them an invitation for CAG meeting. Likewise vacancy of program officer and web producer also got ready. It will be publishing on tomorrow's Kantipur, and well posted in equal access site www.equalaccess.org.np.

After the tea session with Upendra sir I returned to home. Evening walk is beneficial that's why I walked from office.

Two major festivals being observed this month ended finally. For me, Dashain ended with few sweet memories, Tihar, however, no wonder same thing happened in this Tihar as well.

I decided to buy land at Lalitpur district, Thecho VDC 9, talloattarkhel. It was a sudden decision. I went to see the land that my brother bought few month ago. It was in beautiful location. I liked the place where he chosen. My elder brother encouraged me too. I had no other option than to explore few places where I should buy. Now I am worried how should I assemble the money as I don't have enough.

positive attitude is strengths of human being. Being positive helps one understand the things and situation in way it is whereas negativity causes harms in everybody's life.

Have you fun in Dashain? How did you celebrate it? for me it was fun. for the first time I traveled to Itahari in personal car that my brother belongs to. so that it was new experience for me. second my son was with us. he enjoyed a lot. I saw everyone was having fun playing with him at my parents and Kabita's parents home. I also spent a lot of time seeing him playing with strangers.

Hi all,

My decision to keep me away from FB was temporary, I have comeback now since I can't control myself being away as it was addiction. Hahaha!

Dear all,
With my personal site I would like to confirm you that my Face Book account got deactivated now onwards. This is however, temporary decision. There are no such strong reason behind why I decided deactivating my account but I thought the freedom I exercised in the FB crosses maximum limits in terms of posting my own things, providing comments on the other posts and uploads so it led me think to take decision that I should keep myself away from this social network. I already spoke this is temporary I will get back soon and will say hello to you. Thank you so much for your comments, supports, feedback on my post as well as on my work.

Regards
Binaya Shekhar

आज मलाई सम्बन्धको परिभाषा खोज्न मन लागेको छ । वास्तवमा के हो सम्बन्ध? कसरी जोडिन्छ यो र कसरी टुक्रिन्छ एकैछिन्मा? के ले सम्बन्धलाई जोडिरहन्छ र के ले यसलाई निमेषमै टुक्र्याउँछ । वास्तवमा सम्बन्धलाई लिएर आज म घोत्लिनु पर्ने कारणहरु धेरै छैनन् । तर एकादुई भएपनि ती कारणहरु बलवान छन् जसले गर्दा म आज घोत्लिन बाध्य छु । के मलाई समयले यस्तो बाध्यता थपेको हो? अथवा मैले आफ्नै कारणले गर्दा यस्तो अवस्था आएको हो? आज तीनबर्षपछि म फेरी एकचोटी आफैसँग हराएजस्तै भएकी छु । मलाई यो अवस्थामा के ले ल्याइपुर्यायो । किन म आज फेरी एकपटक बिक्षिप्त जस्तै छु । कसैसँगको छोटो उठबसले किन मलाई आज सम्बन्धको परिभाषा खोज्न बाध्य बनाएको छ? किन म सुत्न सकिरहेकी छैन? किन मलाई खान रुची छैन? किन म काममा ध्यान दिन सकिरहेकी छैन? के यही सम्बन्धको चक्करले मलाई घनचक्कर बनाइरहेको हो त? मैले तीन साल अघि यस्तै क्षण भोगे । मैले हृदयदेखि मन पराएको मेरो व्वाईफ्रेन्डले मलाई धोका दियो । सम्झन मन लाग्दैन त्यो कहालीलाग्दो क्षण । म झन्डै बौलाएकी थिएँ । अब मर्छु भन्ने अवस्थामा नै पुगेकी थिए । किनकी म उसलाई अत्यन्तै माया गर्थे । ठानेकी थिए उ नै मेरो पहिलो र अन्तिम लोग्नेमान्छे हुनेछ जसलाई मैले मेरो आत्मा सुम्पेको थिएँ । मेरा अंग प्रत्यंगसँग लडिबुडी गर्दै मुटुसम्म पुग्ने ढोका खोल्दै स्वागत गरेकी थिए । तर मैले उसलाई मुटुमा नै बन्द गर्न सकिनछु । मेरो बिश्वास, मेरो मुटुलाई टुक्राटुक्रा पारेर उ म बाट अलग्गीएको क्षण अहिले पनि मेरा लागि कष्टकर छ । तर पनि म सम्हालिए । भलै मलाई सम्हालिन कठिन भयो र बर्षौ लाग्यो पनि, तर मेरो आमा, मेरी बहिनीको निरन्तरको सहयोग र मायाले सम्हालिन सघायो । अथवा भनौ मलाई बचायो । तर आमा भन्या आमा नै हो । मलाई आमाले बचाउनु भयो । नयाँ जीवन दिनु भयो । कोशीस गरे सम्हालिन । सम्हालिए र आज यहाँ आइपुगे । आज फेरी यो बिरानो मुलुकमा मेरो जिवनमा थाहा नपाई कोही आएको जस्तो आभास हुन थालेको छ । यो मुलुक मेरा लागि नयाँ हो । उ मेरा लागि नयाँ हो । म पनि यो देशकी हैन, उ पनि अर्कै देशको हो । तर कामका सिलसिलामा हाम्रो भेट भएको हो । कामको सिलसिलमा उसँग मेरो नियमित उठवस भैरहन्छ । कहिलेकाँही बाक्लै र कहिलेकाँही पातलै । तर पनि कता कता मनले भन्छ हरेक दिन भेट भइरहोस् । म आज तीन बर्ष अगाडिको घाउलाई पुर्न र मेरो व्वाइफे्रन्ड जसले मलाई धोका दियो, लाई सदाका लागि भुल्न आफ्नो देश भन्दा कैयौ माइल टाढाको एउटा सुनसान ठाउँमा छु । यहाँ आएर मैले मेरो नयाँ जिन्दगी शुरु गर्नुछ । करिअरमा नयाँ इटा थप्नु छ । यहाँ सिकेको कामले भविष्यको बाटो रोज्नुछ । तर कतै मेरो अहिलेको यो नयाँ सम्बन्ध मेरो भबिष्यका लागि तगारो त हुदैन । जो ले मलाई धोका दियो । म उसलाई कहिल्यै माफ गर्न सक्दिन । उसको राम्रो होस् भनेर म सोच्न पनि सक्दिन । म भन्छु त्यो नासियोस् । किनभने उसले मजस्ती सोझी र निष्चल केटीलाई यो समाजमा मुख देखाउन असहज बनाएको छ । बाँच्न कठिन तुल्याएको छ । आफुसँगका साथीभाईहरु कोही व्वाइफ्रेन्ड त कोही श्रीमान्सँग मोजमस्तिमा डुवेको देख्दा म आफुलाई अभागिनी महसुस गर्दछु । र मलाई यस्तो बनाउने सिर्फ जो हो जो । म उसलाई कदापी माफ गर्न सक्दिन । उसले अहिले पनि कति केटीलाई मजस्तै बनाएको होला । वास्तवमा उ खेलाडि रहेछ । अरुको जीवनमा खेल्दै हिड्ने । जहाँहोस् त्यसले नपाउने दुःख पाओस् । हुन त म संसारको आधुनिक मध्येको एउटा मुलुककी छोरी हुँ । मेरो परिवारमा धेरै देशका रहनसहन मिसिएको छ । बाजे एउटा देशको, बाउ अर्को र आमा अर्को । म मा तीनवटै देशको बिशेषता झल्किन्छ की झल्किन्न, तर म सभ्य समाजमा हुर्केकी सभ्य केटी हुँ । मलाई मेरो जिम्मेवारी थाहा छ । कर्तव्य थाहा छ । मेरो देशका अरु महिलाले जस्तै मैले मेरो अधिकारको बारेमा बुझेकी छु । म खुल्ला समाजमा हुर्किके हुँ । तर म परम्परा र संस्कृतीलाई माया गर्छु । खुल्ला समाजको नाममा भित्रिएको छाडा संस्कृती मलाई मन पर्दैन । त्यसैले म जति नै खुल्लापनमा हुर्के बढेपनि भला्दमी छु, गम्भिर छु र सुन्दर पनि छु । सबैले मलाई धेरै राम्री छ भन्छन् । जिउडाल मिलेकी भन्छन् । खुशी लाग्छ । अरुको तारिफ सुन्दा को पो रमाउदैन र? म पनि रमाउँछु । तर कहिलेकाँही मेरो यही सुन्दरता, सोझोपन, अरुलाई छिट्टै बिश्वास गर्ने बानी नै मेरो लागि अभिषाप बनिदिन्छ । मलाई जो ले सन् २००६ को अन्त्यतीर बिश्वबिद्यालयमा भेटेको हो । उ म भन्दा अरु नै संस्कृती र परिवेशमा हुर्केको भए पनि खै किन हो उ मलाई मन पर्यो । मैले उसलाई मन पराए । उसले पनि मन परायो । हामी केही समयसँगै पनि बस्यौ । तर म नराम्ररी धोकामा परे । उ त मजस्ता राम्री तर भित्रैदेखि मान्छेलाई बिश्वास गर्ने केटीहरुलाई चाख्दै हिड्दो रहेछ । भेट भएको छ महिना नपुग्दै म नराम्ररी लुटिए । निको नहुने घाउ दिएर उ मबाट टाढियो । मेरो जीवनमा जो पहिलो प्रेमी थियो । तर उसको जीवनमा म त कैयौ नम्बरमा पर्दी रहेछु । मान्छेको भाग्य न हो । मलाई भाग्यप्रति बिश्वास लाग्छ । त्यसैले म आज भाग्यले डोर्याएर बिरानो मुलुक आइपुग्दा फेरी अर्को भाग्य परिक्षा दिने मोडमा उभिएकी छु । म यहाँ आएको ६ महिना भयो । मेरोलागि यो अनाथालय र बालबालिका नै रमाउने संसार भएको छ । मलाई यि बालबालिकाहरु असाध्यै मन पर्छ । हृदयदेखि माया गर्छु त्यसैले यहाँबस्न मलाई सजिलो भएको छ । यि बालबालिकालाई हेरेर नै मैले मेरी आमा भुलेकी छु । बहिनीको याद कम आउँछ । हामी पनि सानामा यस्तै थियौ । हामी आमाबाबुसँग हुर्कियौ बढ्यौ यहाँका बालबालिकाहरुका न आमाको टुङ्गो छ न बाबुको । त्यसैले उनीहरु यहाँ अनाथालयमा आए । महिलाको सवालमा जति नै शसक्तिकरणको कुरा गरेपनि आखिर महिलाका समस्या विकसित र अविकसित मुलुकमा उस्तै छन् । यहाँ भएका केटाहरु त पछि आफ्नै किसिमले हुर्केलान् तर यहाँ अहिले हुर्किरहेका केटीहरुको भविष्य कस्तो होला? कतिजनाबाट कस्तो कस्तो धोका पाउलान् उनीहरुले । यसरी नै सोचिरहँदा र यिनै बालबालिकाहरुसँग काम गर्दा मैले उसलाई भेटेकी हुँ । उ काम गर्ने संस्थाले यो अनाथालयलाई थोर बहुत सघाउने गर्दो रहेछ । यसै सिलसिलामा उसँग मेरो भेट भएको हो । मैले अब पुर्ण रुपमा जो लाई आफुबाट हटाइसकेकी छु । उसको नाम लिन पनि चाहान्न अब म । अनि म फेरी धोका खान चाहान्न । अर्थात अब मलाई व्वाईफ्रेन्ड खोज्दै हिड्नु छैन । म लोग्नेमान्छेलाई बिश्वास गर्नु हुन्न भन्ने अवस्थामा पुगिसकेकी छु । किनभने मेरो आमाले पनि मेरो बाउबाट नमज्जाले धोका पाउनु भएको छ । आमालाई त्यो बेला परेको पिडा म अहिले पनि संझिन सक्दिन । त्यो घटनाले मलाई कति नराम्रो पाठ सिकाएको छ की म व्याख्या गर्न सक्दिन ।
मलाई अहिले सम्बन्धको परिभाषा खोज्न मन लाग्ने कारण के हो भने मेरो अहिलेको त्यही नयाँ साथी जसले मलाई कुन रुपमा हेर्छ भन्ने कुरा हो । उसलाई मैले एउटा असल साथीको स्थान दिन थालिसकेकी थिए । तर अचानक मेरो जिवनमा भुइचालो ल्याउने गरी उ बद्लीयो । आकाश नै खसेजस्तो भयो । भएको केही हैन उसले मलाई एउटा असल साथीमा हुनुपर्ने गुण देखाएर, त्यही अनुरुपको बानी व्यहोरा देखाएर पार्नुसम्म प्रभाव पारेको थियो । त्यति आकर्षक व्यक्तित्वको नभएपनि म उ प्रति थाहा नपाई आकर्षित भइसकेकी थिएँ । तर त्यो परिक्षण अवधि थियो । परिक्षण अवधिमा उ बद्लिनु मेरा लागि खुशीको कुरा पनि थियो । किनभने हामीबीचमा अझै पनि केही भैसकेको थिएन । केही हुनेवालाजस्तो पनि थिएन । थियो त केवल मनको अन्तरकुन्तरमा कुनै खालको भावना । सायद उसमा पनि थियो होला । कहिलेकाँही देखिने उसको अनौठो व्यवहारले पनि त्यो कुरालाई पुष्टि गथ्र्यो । तर एकाएक उ मा आएको परिवर्तनले मलाई झस्कायो । म अलि बढी इमोसनल भएको कारणले पनि यसो भएको हुनुपर्छ । उ मबाट थाहै नपाई टाढियो । मैले नजिक ल्याउने कोशीस गरे तर सम्भव नदेखेपछि म निरास भएर पछि हटे । हुन त मेरो मनमा उप्रति त्यस्तो किसिमको कुनै सोचाई थिएन । तर पनि मैले उमा साथीमा हुनुपर्ने गुण देखेकी थिए । र बिश्वास गर्न थालेकी थिए । बेस्ट फ्रेन्ड नभएपनि असलसाथी होला भन्ने लागेको थियो । तर अचानक उ परिवर्तन हुदाँ त म छाँगाबाट खसेजस्तै भए । हुन त उ फरक संसारको म फरक संसारकी । हाम्रो केही कुरा मिल्दैनथ्यो । तर अहिलेको जमानामा जन्मने ठाउँको अन्तरले मात्र पनि खासै फरक पार्दो रहनेछ । उ पनि आधुनिक थियो । आधुनिकतालाई नजिकबाट नियालेको र त्यसबाट फाइदा लिइरहेको थियो । यसले पनि मलाई उसँग नजिक्याएको थियो ।
झन्डै तीनहप्ता उ पर्ण रुपमा फेरियो । मलाई कति ठाउँमा उसले अपमानित नै गर्यो । कति अवस्थामा बिक्षिप्त बनाउने किसिमले व्यवहार गर्यो । तर फेरी अहिले आएर उ मसँग नजिकिन खोज्दैछ । उसको व्यवहारले मैले ठानेकी थिए उ मलाई मन पराउँछ । त्यसैले म अरुसँग भएको उसलाई मन पर्दैन । अरु भन्नाले कुनै केटाहरुसँग भएको । त्यसैले उसले त्यस्तो व्यवहार गरेको होला । मैले उसलाई यो कुरा भन्दा तेरो र मेरोबीचमा कुनै पर्सनल फिलिङनै छैन भन्छ । हामी प्रोफेसनल रिलेशनमा छौ भन्छ । तर व्यवहार हेर्दा पत्याउन मुस्किल पर्छ । भन्छ मैले गएका तीनहप्ता अक्षम्य गल्ति गरे । मलाई माफ गर मात्र भनिरहन्छ । आज त मैले पनि भनिदिए म तिमीलाई कुनै पनि हालतमा माफ गर्न सक्दिन । मैले तिमीलाई बिश्वास गरेकी थिएँ, तिमीले त्यसलाई थाम्न सकेनौ । सम्हाल्न सकेनौ । गल्ति तिम्रो हो । तिमी आफ्नो काम गर, म आफ्नो काम गर्छु । हाम्रो बाटो अलग छ । आज मैले राम्ररी नै भने उसलाई यि कुरा । उ हाँसिमात्र रह्यो । भन्छ म सबैकुरा स्विकार्छु । बिगतलाई बिर्सेर नयाँ सम्बन्ध शुरु गरौ भन्छ । मैले उसलाई भनिसके बिगतमा तिमीले मेरा लागि जे गर्यौ त्यो सहयोग थियो, मैले त्यसलाई सही ठानेको थिए, तर तिमी अब आएर मलाई जति नै गर म त्यसलाई एउटा अवसरको रुपमा लिनेछु, तिमीले मलाई सूचना दियौ धन्यवाद भन्नेछु तर म बिश्वास गर्न सक्दिन । म तिमीलाई अब पहिलेकै रुपमा साथि बनाउने कुरा सोच्न पनि सक्दिन । किनभने म पनि बढी नै इमोशनल छु । मैले यति भनेपछि उसले कारणहरु भन्न थाल्यो उसले किन गल्ति गर्यो भनेर । मैले सुनिरहे । तर अहिले पनि म यो बिरानो मुलुकमा भाडामा लिएको फ्ल्याटमा बसेर उसले आज भनेका कैयौ कुराहरु सभ्झिरहेकी छु । उसले फेरी नयाँ ठाउँबाट सम्बन्ध शुरु गरौ भन्यो म सोच्दैछु त्यही कुरा । उसले सबैकुरा खुलेर भन्यो मैले पनि भने । अरुबेला यसरी कुरा गर्दा उ रिसाउँथ्यो आज रिसाएन । उसले सबै कुरा सुनिरह्यो । हाँसिरह्यो । भन्यो आफ्ना कमजोरीहरु । स्विकार्यो आफ्नो गल्ति । अनि मलाई फेरी एकचोटी रणभुल्लमा पारि सोच्न बाध्य बनायो सम्बन्धको बारेमा । वास्तवमा सम्बन्ध आफैमा के हो र कसरी थाहा पाउने यो कस्तो सम्बन्ध हो र कहिलेसम्म रहिरहने सम्बन्ध हो भनेर । त्यसैले म आज अरु केही काम गर्ने जोश र जाँगर हराएकीजस्तै भएर सम्बन्धको परिभाषा खोज्ने तरखरमा छु । आफैले आफैलाई धेरैपटक सोधिसके, वास्तवमा यो सम्बन्ध आफैमा के हो?

एकैछिन अगाडि जुठेल्नामा बासिरहेको भाले रेडियोमा पो बास्यो । आम्मै रेडियोमा कुखुरा बासेको? हसिलो मुहारमा स्वादीलो खाना पस्किने सबैकी दिदी छक्कै परिन् । रेडियोमा बिहान ५ बजेदेखि एकएक घण्टाको अन्तरमा भाले बास्न थालेको थियो । कतिपय ठाउँमा कुखुराको भालेलाई घडिचरो पनि भनिन्छ । यसैले रेडियो मकालु धनकुटाले पनि समय बताउन कुखुराको भाले प्रयोग गर्ने निधो गर्यो । यो भालेलाई अम्मर बनाईयो । सहकर्मी संचारकर्मी कुल प्रसाद राइले भने । उनको बिचार अबको खानामा भाले पनि काटौ र सबैकुरा लोकल बनाउ भन्ने थियो । सुन्ने श्रोतालाई कस्तो लाग्यो प्रतिकृयाको पर्खाइतीरै नलागी रेडियोकर्मी कविता वराल र कविता बस्नेत अघि सरे, भाले बास्छ भने संगीनी गाउन किन नमिल्ने । स्थानीय रेडियोलाई यस्तै कुराले स्वादीलो बनाउँछ भन्ने कुरा बुझाउन नपाउदै अर्का रेडियोकर्मी बलराम दाहाल बालान गाउन थाले । रेडियो धनकुटाको परिचय बालन र संगीनीमा तयार भयो । सुृन्ने र सुनाउने दुवै चकित । तर मैले भने यो मात्र हैन, जिल्लाका अरु पनि भाषा, संस्कृती, धर्मलाई रेडियोले समेट्नुपर्छ, संतुलन चाहिन्छ । सबैको एकमत देखियो यो शुरुवातमात्र हो ।

दशै सकिदै थियो । पुर्णिमा आउनै लागेकोले धनकुटा बजार टहटह जुनको उज्यालोमा बलिरहको थियो । जाडो पनि थिएन गर्मि हुने कुरै भएन । पुर्वाञ्चलको सुन्दर नगर धनकुटा मैले रुचाएको गन्तब्यस्थल हो । चारबर्ष पछि श्रीमति र छोरो लिएर ससुराली मोरंगको ववीया टिका थाप्न गएको मौका पारी गर्मी छल्ने बहानामा म पहाड चढेको थिए । रेडियो मकालु शुरु हुनु अगाडि पनि त्यहाँ गएर टिमलाई उत्साहित बनाएकै कारण मेरो धनकुटा प्रवेश साथीहरुका लागि राम्रो मौका भयो । दशै कमै मनाएर उनीहरु भेला भए रेडियोमा अनि समिक्षा भयो ६ महिनाको प्रसारणको । साँच्चिकै राम्ररी चलाएका रहेछन् । कुल प्रसाद लगायत अन्य पत्रकार, सोवीस लगायत अन्य सामाजिक कार्यकर्ता र नैन जस्ता अनुभवी युवाहरुको जमातले चलाएको रेडियो छि भन्न लायक कतै पनि थिएन । भन्दै थिए, नजानिकन यस्तो बनाइयो, तपाईको अनुभव सुनाउनु पर्यो हामीलाई काम लाग्छ ।

अनुभव आदान प्रदानमा एकदुई दिन बिताएर म फर्कै विराटनगर हुदै काठमाण्डौ । काठमाण्डौ पुग्न नपाई सहकर्मी नैनको फोन आयो रेडियो त साँच्चिकै जिउदोजस्तो लाग्यो आजबाट । हिजोसम्म हामीले रेकर्डेड रेडियो चलाएका रहेछौ आज साँच्चिकै लाइभ सुनियो । उनले मेरो तारिफ गरेको नभइ सत्य कुरा नै बताइरहेका थिए । रेडियो बल्ल स्थानीयजस्तो सुनिन थाल्यो । हामीजस्ता स्वतन्त्र रेडियोको अभियानमा होमिएकाहरुले यस्ता कुरालाई तारिफ भनेर गमक्क फुल्नु पर्ने कारणनै छैन किनभने यो हाम्रो कर्तब्य हो । धनकुटे युवाहरुले होस्टे गरे मैले व्यक्तिगर रुपमा र मेरो संस्था इक्वल एक्सेसले हैसेमात्र गरेको हो । विगतमा पनि यस्तो काम थुप्रै गरिएको थियो पछि पनि गर्नु नै छ । किनभने गरिखाने, अलिकति जानेको र जान्न चाहेको क्षेत्र यही हो । धनकुटामा ६ महिना चलेको रेडियोलाई धनकुटाकै रेडियो बनाउन सहयोग पुगेको थाहा पाँउदा मान्छे न हो अलिकति खुशी लागिनै हाल्छ ।

रेडियो समाज परिवर्तनको साधन हो । गीत बजाउनुमात्र यसको काम हैन । सूचनाले श्रोताको व्यवहार बदल्न सहयोग गरोस् भनेर नै धनकुटाका उत्साही युवाहरुले खाइनखाई रेडियो चलाएका छन् । भोजपुरे र धनकुटे युवाहरुको जमात अहोरात्र खटेको छ । सिक्दै छन् सिकाउँदै छन् । त्यसैले छोटो अवधिमा नै रेडियो मकालुलाई पुर्वमा लोकप्रीय रेडियोको कोटीमा पारेका छन् । जोगमाया र बिशाल प्राबिधिक हुन् तर फेडरमात्र चलाउदैनन् । युवा लक्षित युथ आइडिया कार्यक्रम चलाउँदा उनीहरुले धेरै कुरा सिकेका छन् । भन्छन् यो त निरन्तरको सिकाइ रहेछ । रेडियोले त मेहनति र लगनशील बनायो । उनीहरुजस्तै झन्डै डेढ दर्जन युवाहरुलाई रेडियोले लगनशील, मेहनतीमात्र बनाएको छैन असल सामाजिक कार्यकर्ता बन्ने बाटोमा अग्रसर गराएको छ । झापाका भिम गौतममात्र हैन भोजपुरका रामानन्द, मणिकुमार, शंकर र राजेश मज्जाले जमेका छन् । धनकुटे युवाहरु गया, कमला, देवकला, बलराम, कविता, सन्तोष, बिमलाको त परिचय नै नयाँ भएको छ । कहिलेकाँही कार्यक्रममा नबोल्दा श्रोताबाट सञ्चो बिसञ्चो पनि खोजखबर हुन थालेपछि गाँउघरमा बरालीएर हिड्ने युवाहरु सफल रेडियोकर्मी हुने होडमा लम्किएका छन् ।

रेडियोको लोकप्रीयतासँगै रेडियोकर्मीहरुमा चिन्ता पनि बढेको छ रे । कविता बस्नेत म पनि गाउँछु म पनि बोल्छु नामको कार्यक्रम चलाउछिन् । साप्ताहिक रुपमा चल्ने यो कार्यक्रमको लोकप्रीयता खपिनसक्नु छ । गाउँगाउँमा मान्छेहरु आउँछन् बा्ेल्नलाई । मान्छेको चाप बढेपछि रेडियो व्यवस्थापनले प्रवेश शुल्क लगाउदाँ के होला भन्ने प्रस्ताव गर्यो । कवितालाई यसले कतै श्रोता त घट्दैनन भन्न्े चिन्ता छ । साथै यसो नगर्दा आएका मानिसलाई कसरी सम्हाल्ने भने डर पनि छ ।

धनकुटा साँिच्चकै सुन्दर छ । बजार झनै सुन्दर । महंगो पनि छैन । तराईको चर्को घाम छल्नलाई भेडेटार नै काफि भएपनि धनकुटा पुग्नुको मजा नै बेग्लै छ । शितल हावापानी, स्वादीलो खाना, सस्तो तरकारी, शुद्ध लोकल रक्सी र राँगाको सुकुटी, चल्छ भने कालो बंगुर पनि । सेटै खानेलाई खयर मिश्रीत लोकल ठर्रा । तातोभातमा घिउ मिसाएर सागसँग मात्र खाँदा पनि बेग्लै आनन्द । देव्रेवासमा पोखरेलको पसलको लालमोहन त कम्तिमा पनि ५ वटासम्म रुच्छ रुच्छ । सरर हिले पुगेपछि स्थानीय तुम्वामात्र हैन संखुवासभाको एकमात्र वाइन हिंवाको ताजा स्वाद लिन पनि पाइने । धनकुटामा मज्जाले गफीनु पर्यो भने पुर्व क्याम्पस प्रमुख नारायणजोशीमात्रै पनि काफीछन् । मोफसलमा बसेर झर्रोै शब्दमा लेख लेखिरहने झमककुमारी पनि धनकुटाकै हुन् । अरु पनि थुप्रै कुरा होलान् । क्याम्पसमा इतिहास पढाउने भिम सर राम्रा भलिबल खेलाडिमात्र हैनन गायक पनि हुन् । हिजोआज त भिम सर रेडियो मकालुको प्राबिधिक पनि भएका छन् । आफैले पढाएका बिद्यार्थीले प्राबिधि साथी भनेर सम्बोधन गर्दा अनौठो लाग्दो हो तर मज्जाले जमेका छन् भिम सर रेडियोमा ।

न त रित्तिन्छ, न त सिद्धिन्छ, साथमा छौ तिमी माया जति साटेपनि,
न त दुख्छ मन, तिमी हुदाँ झन, शब्दका धारले जति काटेपनि ।
न त आत्तिन्छु, न त मात्तिन्छु, औधी प्रशन्न म, तिमी साथी पाइरहदाँ,
न त डराउँछु, न त हराउँछु, प्रेम गर्दैछु भनि तिमीले जति नै ढाटेपनि ।
न त ज्यान हुन्छ, न त प्राण नै, एक्लै पारी तिमी, बीलाई गैहाल्यो भने,
न त बिर्सिन्छु, न त तर्किन्छु, साथमा भुलाई मलाई, जति नै टाढा राखेपनि ।
न त पिउँछु रक्सी, न त लिन्छु नशा, जीवनभरी तिम्रो काखमा रमाउँदा,
न त हुन्छु टाढा, झन बन्छु गाढा, सकेजती रस चुसेर, चुठेल्नामा फालेपनि । । ।
भदौ २७, २०६७ कुमारीपाटी .

I don't know what wanted to write what it has become. Please read and comment.

म विनय गुरागाईबाट किन विनय शेखरलेख्न थाले? सजिलो उत्तर छ मेरो, शेखर मेरो स्कुलको नाम हो, मलाई अहिले पनि मनपर्छ, स्कुलका दिनको अन्त्यतिर बिद्यालयमा भएको एउटा अप्रीय घटनामा मैले मेरो प्यारो नाम शेखरलाई सदाका लागि गुमाउनु पर्यो । मैले यही नाममा जिल्ला प्रशासन कार्यालय भोजपुरमा एकबर्ष मुद्दा झेलेको छु । पछि नौ कक्षामा पढ्दा रजिष्ट्रेशन फारम भर्दा साथीहरुको सल्लाहले ख्यालख्यालमा राखिएको नाम हो विनय । अहिले पनि मलाई परिवार तथा मेरा स्कुलका साथीहरुले बोलाउने नाम हो शेखर । त्यसैले यो प्रीय छ, मैले दुवैलाई साथै बनाएको हो ।
अनि केही मित्र तथा शुभचिन्तकहरुबाट बारम्बार सोधनी हुन्छ किन शेखर भनेको? गुरागाई खोई त? के यो तपाईको कतै सांकेतिक बिरोध त हैन अहिले अस्थिर र जातीयताको आधारमा बाक्लिएको राजनीतिक वातावरणको ? केही हदसम्म यो कुराले पनि मलाई प्रभाव पारेको छ । जसले जे भने पनि जस्तो सोचे पनि, आफुलाई जसरी चिनाए पनि म अरुको भावना, बिचार तथा राजनीतिक लाइनको सम्मान गर्छु । शान्ति प्रकृयामा योगदान गरिरहेको एउटा जिम्मेवार नागरिकको नाताले मलाई अहिले उठेका तमाम सवालहरु सही हुन् भन्ने लाग्छ । तर यसरी उठेका सवालहरुलाई सही रुपमा टुंगोमा पुर्याउने दुरदर्शि र सर्वमान्य नेताको अभावमा आज हामी बिभाजित जस्तो अवस्थामा पुगेका छौ । मानवीय भाइचारालाई हामी बिस्तारै दुस्मनीमा रुपान्तरण गर्दैछौ कि जस्तो आभास भैरहेको छ मलाई । लोकतन्त्रमा सबैलाई बोल्ने हक हुन्छ, आफ्ना कुरा अरुलाई भन्ने, मनाउने अधिकार हुन्छ, अरुको कुरा सुन्ने र सम्मान गर्ने कर्तव्य पनि लोकतन्त्रले नै सिकाउँछ भन्ने कुरामा म सदैव बिश्वास गर्छु । तर मलाई यो जातका आधारमा अन्य बिचारमाथिको हालिमुहाली चित्त बुझेन । म राई गाँउको बिचमा जन्मिए, त्यही हुर्किएँ, बाहुनको छोरो भएपनि बाहुन भएरै कहिल्यै अरुलाई थिचोमिचो गरिन, मलाई मेरा अग्रजहरुले पनि यस्तो कुरा सिकाएनन् न त बुबा आमाले नै । मैले बाहुन भएकैमा कहिले गर्व गरिन, न त अहिले गर्छु, न त हिनताबोध नै । कहिल्यै पनि गर्नेछैन । तर अहिलेको वर्तमान परिस्थतीसँग बिरक्तिएर पनि मलाई विनग गुरागाईबाट विनय शेखर हुन सजिलो लाग्यो, त्यसैले मैले नामको फुर्को परिवर्तन गरे ।

अनौठो मन
कहिले फुरुङ्ग कारण बिना,
कहिले खस्रक्क कारण बिनै,
कस्तो कमलो?
जसले जता लग्यो त्यतै जाने,
जे भन्यो त्यही मान्ने
छिनमै रुने, छिनमै हाँस्ने,
कस्तो मन, अरुको इशारामा थाहै नपाई नाँच्ने ।
एउटा गभ्मिर प्रश्न आफैसँग
के हामी मान्छेलाई ब्रम्हाले श्रृष्टि गर्या हुन्?
अनि फलोअप प्रश्न पनि
त्यसो भए ब्रम्हालाई कस्ले सृष्टि गर्यो होला?
अनि तेश्रो प्रश्न,
जसले जसलाई सृष्टि गरेपनि सृष्टिकर्ताले यो मनलाई
ढुङगाजस्तो सारो बनाइदिएको भएपनि त हुन्थ्यो नी
आज यो मन ढुङगा भइदिएको भए
कसैको बहकाईमा लाग्दैनथ्यो होला,
जसले जता मोड्यो मोडिदैनथ्यो होला,
हावा जता चल्छ उतै दौडिनथ्यो होला
छिनमै हाँस्ने छिनमै रुने
अभिनयमा मान्छेलाई अभ्यस्त बनाउदैनथ्यो होला,
यो मन कस्तो कमलो ?

मेरा एकजना अग्रज मित्रले भन्ने गर्छन् देश चिन्ने हो भने हिडौ, लामो बाटो छ यातायातको सुविधा छ भने स्थलयातायात प्रयोग गरौ, हैन भने मात्र अर्को बिकल्प खोजौ । वास्तवमा यात्रा जुन तरिकाले गरेपनि बिभिन्न ठाउँको भ्रमण गर्नु गज्जबको सिकाई हो । गएको मे २०१० को पहिलोसाता बंगलादेशको ढाकाबाट शुरु भएको मेरो यात्रा जुनमा देशका बिभिन्न भागमा केन्द्रित थियो । जुलाईको पहिलो साता पाकिस्तानको इस्लामावाद र कराँची पुग्ने मौका जुर्यो । अनि नेपाल फर्किने बित्तिकै बारा र पोखरा । पोखराबाट काठमाण्डौ आएको केही समयपछि फेरी बंगलादेशको ढाका जानु पर्ने भयो । ढाकाबाट फर्किन नपाउदै पुर्वी नेपालको मोरङ, सुनसरी, धनकुटा र तेह्रथुम जानै पर्यो । फर्केको पर्सिपल्ट नवलपरासीको गैडाकोट अनि फेरी झापा भद्रपुरहुदै इलाम, इलामबाट फर्केको भोलिपल्ट चितवनको भरतपुरहुदै दुई रात तीनदिनका लागि सौराहा । मेरो व्यस्त कार्यतालिका र घुमघामदेखेकी सहकर्मीले भनिन् दाईलाई त क्या मोज, हिडेको हिडै । यो भनाई स्वभाविक पनि थियो । एकै ठाउँबसेर काम गरिहरन बाध्य मानिसलाई हिड्नुको मज्जा नै बेग्लै । मलाई पनि यस्तै लाग्थ्यो । तर धेरै हिडेपछि यस्तो पनि दिन आउँदो रहेछ, हे प्रभु हिड्नु नपरोस् । मलाई पनि लगातारको यात्रा, जहाजको निरन्तर उडाई, गाडिमा लामो दुरीको थकान, अनि परिवारबाट टाढा हुनुको नमज्जाले राम्रै सताउन थालेको रहेछ । त्यसैले सौराहा जाने लिष्टमा मैले नजाने भन्दा भन्दै पनि श्रीमति र छोरालाई लिएरै गए, उनीहरु दुईरात र तीनदिन सँगै बिताए । थकान मेटाए । अनि एक किसिमको ताजापन महसुस गर्दै फर्किए काठमाण्डौ ।
अब कुरा गरौ यात्रा र सिकाईको । बंगलादेश यात्राबाट मैले अन्तराष्ट्रिय परियोजना व्यवस्थापनका लागि चाहिने सीप, धैर्यता, संचार सीप, कुटनीिितक संचार, काम गराउनसक्ने सीप, अरुको भावना बुझ्ने, आफ्ना कुरामात्र नलाद्ने तर परियोजनाको उद्देश्य प्राप्तिका लागि स्थानीय ज्ञान र सीपलाई अगाडि आउन महत्व दिनुपर्ने कुराहरु सिके । धैर्यता, सम्मान, सुन्ने सीप आदीको लागि मेरो अर्धज्ञानलाई पुर्ण बनाउन बाटो पहिल्याउन सिके । साथै बंगलादेशको संस्कृती, मानिसको रहनसहन, वातावरण, फुड कल्चर, विकासका सवाल, आधुनिकीकरण, शहरी जीवनशैली, साउथ एशियन समानता र विविधतालाई नजिकबाट अध्ययन गर्ने मौका मिल्यो ।
पाकिस्तान मेरा लागि नौलो थियो । एक किसिमको भय थियो त्यहाँ जानु अगाडि की म आतंकबादले जर्जर बनाएको मुलुक जाँदैछु । वास्तवमा मेरो भयमा केही सत्यता थियो । तर मिडियामार्फत जसरी चित्रित थियो पाकिस्तान त्यहाँपुगेपछि मेरो भ्रम हट्यो । भौतिक ंंसरचनाको उच्च विकास, साक्षरता प्रतिशत कम हुदाँहुदै पनि आणविक शक्ति राष्ट्र सौम्य र सुसस्कृत देखिने महिला र पुरुष, सभ्य किसिमको कुराकानी शैली, सम्मानजनक बोली, व्यवहार, सुनेको भन्दा देखेको पाकिस्तान कहाँ हो कहाँ अन्तर । वास्तवमा मस्लिम भुमिका बारेमा बिश्वमा एक किसिमको सोच हावी छ, मुस्लिमहरुलाई आतंककारीको नजरबाटमात्र हेरिन्छ । केही घटनाहरुमा यो समुदायमा उग्र मानिसहरुको संलग्नताले पनि हुनसक्छ तर यो व्यक्तिले गरेपनि सिंगो समुदाय नै बद्नाम हुनुको पछाडि मिडियाको पनि हात छ, बिशेषगरी पश्चिमा ठुला मिडियाहरुको । मिडियाले कुनै समाज, घटना वा बिषयलाई जसरी व्याख्या गर्छन् त्यसबाट सम्बन्धित घटना, समुदाय वा बिषयको बारेमा मिडिया उपभोक्तामा नकारात्मक र सकारात्मक दुवै छाप पर्छ । यसको प्रभाव व्यापक भएकोले पनि होला समाजको चित्रण गर्नका लागि मिडियाको जिम्मेवारी ठुलो छ । मैले पाकिस्तान बसाईमा सिकेको सानो तर महत्वपुर्ण कुरा हो यो जस्तो लाग्छ ।
नेपाल घुम्दा मलाई मानिसहरुको अध्ययन गर्न मन लाग्छ । यातायात खासगरी सडकले कसरी संस्कृती र सभ्याताको ओसार पसार गर्छ? मानिसहरु बसाई सराई गर्दा कुन भागबाट कुन भागमा सरे, किन सरे, कुन बाटो प्रयोग गरे? जमिनमाथि मानिसको अधिकार, बसाई सराईले वातावरण तथा आदिबासी समुदायलाई नकारात्मक प्रभावको बारेमा घोत्लिन मनलाग्छ । मैले समाजशास्त्र त पढिन, तर मेरो कामका लागि समाजको अध्ययन आवश्यक छ, मानवको अध्ययन आवश्यक छ । मैले विकासका बद्लिदा सवालहरुको बारेमा गहन भएर सोच्नुपर्छ, ती सवाललाई मिडिया मार्फत कसरी अन्तरक्रियात्मक रुपमा प्रस्तुत गर्न सकिन्छ जसबाट प्रभावकारी रुपमा सूचना प्रदान गर्न सकियोस् अनि मानिसको जिवनस्तरमा देख्न सकिने सकारात्मक परिवर्तन होस् । यसपटक पुर्वाञ्चलको सुन्दर स्थान धनकुटामा बस्ने मौका जुर्यो । हिलेमा भर्खरै खुलेको काञ्जिरोवा होटलमा । हिलेलाई नजिकबाट अध्ययन गर्ने मौका मिल्यो । वास्तवमा हिले अहिले अत्यन्त संभावना बोकेको ठाउँ बनेजस्तो लाग्यो मलाई यसपटक । त्यहाँबाट तेह्रथुमको बसन्तपुरहुदै म्याग्लुङ, संखुवासभाको चैनपुर पुग्न दुई चार घण्टामात्र लाग्ने, त्यो पनि बाटो पक्की, यातायातको सुलभ सुबिधा । सुन्दर पहाडि राजमार्गबाट यात्रा गर्नुको मज्जा नै बेग्लै । सोचे वाह नेपाल । यदी साँच्चिकै विकास हुने हो भने नेपालको भविष्य सुन्दर छ, त्यो भनेको नेपालीको पनि भविष्य सुन्दर छ । र विकासका लागि सडकले जति अरु कुनै भौतिक संरचनाले योगदान गर्न सक्दैन । हिलले मलाई लोभ्यायो, साथिहरुसँग ठट्ठा पनि गरे, धनकुटामा जग्गा किन्छु भनेर, के थाहा? यो ठट्ठा व्यवहारमा परिवर्तन होला की । आशा छ । हुन सक्छ ।
भोजपुरको छिनामखुबाट इलामको फिक्कलमा पुगेका गणेश रसिकको जीवन भोग्नेलाई कस्तो छ तर देख्नेहरुका लागि लोभलाग्दो छ । फिक्कल, आहा कति सुन्दर छ, चियाबगानको बिचमा नागबेली बाटो, घमाइलो मौसम, दर्के पानी परिरहेको बेलामा पनि यात्रा गर्नुको मज्जा नै बेग्लै । चिसो मौसम, स्वादीलो खाना, अकबरे खुर्सानी, थरिथरीका चिया, छुर्पी बोकेर फर्किदा कम्ता रमाइलो लाग्दैन । अनि हिले होस या फिक्कल, कन्याम होस् या इलामबजार न्यानो लुगा लगाएर तुम्वा खानुको मज्जा नै बेग्लै । ढिडो खान पाए झनै आनन्द ।
यसपटक सौराहाको जंगलमा हात्ति सवार गर्दा गैडा देख्न पाइएन, तर हरिण, बाह्रसिंगे, जरायोहरु भने केही देखिए, नजिकबाट हेर्न पाइयो । हातिमा छोरा डराउला की भन्ने डर थियो, तर छोराकी आमा पो डराइन धेरै । वास्तवमा यात्रा थकान मेटाउने माध्यम पनि हो, यात्रा सिक्के मौका पनि हो, यात्रा खुल्ला पुस्तक हो जसलाई गहन रुपमा अध्ययन गर्ने हो भने असंख्य कुरा सिक्ने अवसर हो, यात्रा ।
अगष्ट २४, २०१०, कुमारीपाटी ।

Thanks god, we are loving politics. Politics as such is not dirty game. But it's been portrayed as dirty game. I have seen most of Nepalese are disparately waiting to see how the politic takes a new turn. It's because people who didn't care about politics now are showing their interest in politics which is ultimately good choice of people to show concerns know politics.

स्वयंम्भु र बाँदर
अस्ती शनिबार बिश्रुद र कवितासँग स्वयम्भु गएँ । झरीको बिचमा पनि चर्को घाम, उकालोमा छोरो बोक्दा उखान पत्याउने हो भने बाउको बिहे नै देखियो । पसिनाले निथ्रुक्कै । बाचा गरेको थिएँ छोरालाई बाँदर देखाउँछु भनेर । बनकालीमा बाँदर हेर्न नपाएको बिश्रुदले स्वयभ्मुमा बाँदरलीला हेरेर आनन्द लिन्छ भन्ने पुर्ण विश्वस्त थिए । स्वयंम्भुको डाँडोमा त्यति आनन्द आएन, सायद मान्छे धेरै, उभिने ठाउँ थोरै भएर होला । कता कता चारबर्ष अगाडि जाँदाको भन्दा शनिबारको स्वयम्भु फरक हो की जस्तो लाग्यो । कस्तो कस्तो खल्लो खल्लो लाग्यो मनमा। फोहोर र मान्छेको मात्र भिड देख्दा । अनि केटाकेटीहरुको चहलपहल बढी नै । बस्न धेरै मन थिएन, कविता र बिश्रुदले पनि मेरो मन पढेजस्तो लाग्यो जाउँ भनिहाले । बाटोमा झर्दा बाँदर हेर्ने छोराका रहर पुरा हुने भो । बिश्रुद भने बाँदर हेर्दै रमाउँदै थियो मेरो छातिमा चसस्क घोचेजस्तो भयो । कारण घटदै गएको बाँदरको संख्या अनि बाँदरलाई ढुङ्गाले हिर्काउदै दुःख दिइरहेको सभ्य मानिसको असभ्य व्यवहार । चित्त अमिलो पार्नु सिवाय मसँग केही थिएन, तैपनि छोरोका आनन्दमा हो मिलाउँदै एकछिन टहलिएँ । एकातिर मान्छेको भिड, अर्कोतिर परिवर्तन भैरहेको मौसम, अनि घट्दो संख्यामा बाँदर । फोहोर पानी, मान्छेको दुव्र्यवहार, एकान्तस्थलको अभाव, खानेकुराको अभाव, सायद बाँदरहरु पनि ठुलो पिरमा होलान् । त्यहाँ जाने तमाम दर्शनार्थि तथा आन्तरिक पर्यटकहरुका लागि मेरो हार्दिक अनुरोध, कम्सेकम बाँदरलाई ढुङ्गाले नहानौ, बरु केही खानेकुरा किनेर बाँडीबाँडी खुवाउँ, बाँदरसँग रमाउँ, उनीहरुलाई कहिल्यै दुःख नदिउ । अहिले मेरो चारबर्षको छोराले बाबा मन्की हेर्छु भन्दा मैले देखाउन पाए तर डर लागिरहेछ कतै उसका सन्तानले उसलाई बाँदर देखाउ बाउ भन्दा चित्र पल्टाउनु पर्ने बाध्यकारी अबस्था त आउदैन?
प्रधानमन्त्रिको कुर्सि
साउन पाँचगते प्रधानमन्त्रिको चुनाव छ रे । माधव नेपालले राजीनामा दिएको यतिका दिन बित्यो प्रधानमन्त्रि चयन हुन सकेन । सहमतिय प्रधानमन्त्रि चयन हुन सकेन, अव गणितीय हिसावले जसले बहुमत पुर्याउँछ उही दलको नेता प्रधानमन्त्रि बन्ने भो । त्यो पनि त्यति सजिलो छैन भन्ने कुरा अहिले बिहान सातबजेको समाचार हेर्दा थाहा लाग्यो । कांग्रेसले रामचन्द्र पौडेल, एमाले अनिर्णीत, माओवादी प्रचण्डको कुटिल चालको फन्दामा, मधेशी दलहरु निर्णायक पोजीसनमा । बहुमतिय बिधीमा अहिलेसम्म कसैले कसैलाई समर्थन गर्छु भनेका छैनन् तर सबैले आफ्नै डम्फु फुकेका फुकै छन् । हेरु को हुन्छ अबको प्रधानमन्त्रि । पहिले पहिले प्रधानमन्त्रि चयनका बारेमा धेरै चासो र चिन्ता हुन्थ्यो । तर अहिले? मलाई त फिटिक्कै असर गरेको छैन अहिलेको यो अबस्थाले । तपाईलाई? बास्तवमा राजनीति फोहोरी खेल हो भन्ने कुरालाई हाम्रा नेताहरुको व्यवहारले नै पुष्टि गर्छ । अहिलेको अवस्थामा यस्तो खेल नखेलुन भन्ने सबैको चाहना थियो । तर कोही गतिला भएर निस्केनन् । पदका लागि मात्र राजनीति गर्दा रहेछन् । आफ्ना एजेन्डाहरुलाईमात्र सहि र बस्तुनिष्ट देख्ने दलहरुले कहिले शान्तिप्रकृयाको मर्म बुझ्न सकेनन् । अनि बुझाउने पनि कोही भएनन् । पार्टीका नेता धेरै भए, तर देशका नेता कोही भएनन् । सायद दलका गतिबिधिले र सक्रिय हुन नसकेको संविधानसभाको गतिबिधीले गर्दा नै आज देशको राजनीतिक जटिल मोडमा पुग्दा पनि नागरिकहरुमा जति चासो हुनुपथ्र्यो हुन सकेन । धन्य प्रधानमन्त्रिको कुर्सि ।
यात्रा रहेछ जिन्दगी
जुलाई २ देखि ८ सम्म पाकिस्तान । ९ मा अफिस । १३ जुलाई देखि १५ सम्म बाराको कलैया र निजगढ । १५ बिहान फिर्ता, दिउसो अफिस । जुलाई २० देखि २३ सम्म पोखरा । जुलाई २८ देखि अगष्ट ३ सम्म पुर्वको इटहरी र धनकुटा । लगत्तै इलाम । यही बिचमा बंगलादेशको ढाका जानुपर्नेछ । सायद जुलाईको अन्तिम साता वा अगष्टको पहिलो साता ढाका पुग्नै पर्छ । एउटा प्रोजेक्टको व्यवस्थापक भएकोले पनि ढाका जानै पर्छ किनभने कार्यक्रम त्यहाँ पनि छ परियोजना अन्तर्गत । अनि मिडिया कोड अफ इथिक्स सम्बन्धि परियोजनाका लागि नोभेम्बरसम्म हिडिरहनुपर्ने । श्रीमतिले ज्योतिषीलाई हेराईन । धेरै यात्रा नगर्नु भनेका छन् रे, तर मलाई? हुदाँहुदाँ घरमा हप्तामा मुस्किले दुई चार दिन । कहिले घरमै थन्किएर दिक्क भएपछि हिड्न मन लाग्छ, तर हिडाई धेरै भएपछि अब त नहिड्न परे पनि हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ । कस्तो अचम्म, यात्रा रहेछ जिन्दगी भन्ने गीत त्यत्तिकै मान्छेको मुखमा झुन्डिएको रहनेछ । यात्रा रहेछ जिन्दगी..............................

Sitting in the Benazir Bhutto International Airport, Islamabad, this is most memorable time for me read a book 'BENAZIR BHUTTO, Daughter of the East, biography of Bhutto, the book I was desperately looking for, bought at airport bookshop. I am on the way back to Kathmandu via Karanhi, I found this book as a very good fried of mine for this such a lazy trip despite feeling alone, however book is helping me kill time. She writes that 'Being a Prime Minister, representing those women of developing world who most of those life is controlled by men I am a women proud of my culture, religion and I thank you my country people for honoring me.' A lot of thoughtful words and inspirations are written by her in the book cause me feeling lucky now at least I have that book. Despite this is short trip I stuck two more days in Islamabad due to I received revised flight schedule from Pakistan International Airlines. I supposed to return Kathmandu yesterday, but it seems only tomorrow I should reach KTM. Actually, though it was a short trip I am returning bringing a lot of insights and good things from Pakistan. I used to hear that Pakistan is Muslim country and being a Muslim country I am heard that it is not safe to travel. Terrorism and extremism or in another word religious fundamentalism spoil country good image, and media, particularly big Indian media has created its image always bad and negative. I felt lucky because I came here so that I have now no more stereotypes and prejudices regarding Muslim society, I can say country is good, its people are good, but few of those who, what they are doing is they are destroying good image of the country, spoiling the face of beautiful nation which has caused entire image of the nation negative.
I met few of mine Muslim friends in USA in 2009, attending peacebuilding program, who were from Pakistan, Afghanistan, Iraq and middle east countries. I saw them worried about hearing bitter reactions how rest of the world behave them, I saw them requesting rest of world not to act in way what western society think being a Muslim is not what makes them terrorist. I saw them appealing to the citizen of US to stop their government kill general citizen of Pakistan, Afghanistan, Iraq and Arab with terrorist tag, in reality they are human being instead, so treat them humanly. I saw empathy US people showed them but question always occurred, never I found answer was were they only listened to? Are US citizens really able to put their government in pressure? Otherwise what is the meaning of listening to the voices of member of terrorist tagged community? Writing few words for them in favor of my Muslim mother & father, sister & brother I am not showing my sympathy that they should be well treated does not mean to be said there are no fundamentalists, extremists who don't want to see Muslim country stable, developed and being modern country. Yes, wrong is happening, however foreign countries, by the name of controlling over terrorism fighting for peace is not meant that they are doing for good, but actually what they are doing is fueling further instability, creating mistrust among brotherhood, destroying sisterhood, killing, killing and just killing humanity.
Now it is almost midnight crossed over I reached Karanchi, living at hotel arranged by PIA. I am thinking that our values are human values, our beliefs are human beliefs, we are not provided with such rights in the name of human rights that we should kill anyone who disagrees others, who put different views. After all we are human being sharing the same land, same water and natural resources provided are similar to each other no mater where we are living. When I met a fried of Palestine, who was questioning by when we should be paying for other's victory? Yes, he is right coz someone is paying for other victory hiding sorrows for other happiness. In the book Benazir writes that she could show the world that a Muslim women should become Prime Minister,' yes, I saw many Muslims girls flying in the same plan I flew were sharing the same sheet with men I didn't see anyone feeling uncomfortable doing all of these things. So why they have to eat separately? Why they have to keep their face hidden? I told one of my colleague Irfan that one day there will be situation come up male and female eat sharing same table. He said that he is hopeful to see that things happen. Since the world is going towards modernization, ITC is becoming one of the best solution makes human life easiest and faster I agree with Benazir that people see the future, they only review the past and past is history.
Six days in Islamabad, I visited Dameni-ko view point, nicely managed place built in view of developing place for sightseeing. Yes, It was developed. I saw many persons come with family, enjoying view of Islamabad, taking pictures, having fun and food. Likewise Pakistan Monument, and Sakar Paran – both historic places are built with the view to tell new generation a history of the nation how it is built, and who were behind the history. Pakistan Monument is such a place developed teach people the meaning of UNITY, FAITH, DISCIPLINE', three principles of late Zinah, a founder of Pakistan. Yes, it taught me the same lesson. I really really impressed seeing such place as it is the strong way to tell new generation history of the country, no book is in need, really.
Today is July 8, 2010 I started write this article yesterday I was in Islamabad and now I am in Karanchi my feeling going on deepened and deepened. I am emotionally overwhelmed. As a student of peace-building, peace practitioner, despites a lot of differences we should seek common grounds. We should sit together, facing each other we should identify something new and innovative for the both nobody loses nobody wins we human wins we loses. I am far away from my family. I can imagine that how much my son would miss me, how much my wife in my absence feel alone because I love them. I am living for them. They are living for me. We are dependent on each other. Same way if we are all sharing the same world come on the one table share what makes us rich what makes us poor strategy we should develop to overcome them. Now, I realized that my words are limiting me. I am feeling sleepy. It is around 2:30 AM local time. In Kathmandu it is 2:55 AM. Going to dawn soon. I have to leave for Kathmandu how desperate I am to meet my wife and son. Now I have to sleep. Hotel boy was sharing that breakfast will be ready by 7;30 and it will be served till 10AM. I wish I could wake up early in the morning. I will. Goodnight Karachi.
July 8, 2009, PIA Karanhi hotel.

इस्लामावाद शहरको तुलनात्मक रुपमा लो प्रोफाइलमा रहेको हिलभ्यु होटलमा छिर्ने बित्तिकै ठुलो क्रिनमा टिभी संवाददाताहरु कतै लाइभ त कतै रेकर्डेड समाचारहरु दिइरहेका थिए । फुटवलको चासो कम थियो, तर चासो र चर्चा थियो अघिल्लो दिन अर्थात जुलाई १ मा लाहोरमा भएको दर्दनाक सुसाइड बम हमलाको । कुनै कुनै च्यानलहरुले त हमलाकारीहरुले कसरी हमला गरे भनेर ऋऋ ऋबmभचब ले खिचेको तस्विरलाई महत्वका साथ देखाईरहेको थियो । हमला दर्दनाकै थियो । झन्डै ५ दर्जनको ज्यान गयो, सयौ घाइते भए । साँझ पर्न लाग्दा बेनन्जिर भुट्टो अन्तराष्ट्रिय विमानस्थलमा उत्रेपछि मेरो पहिलो प्रश्न थियो सहकर्मी इरफानलाई वास्तवमा को हुन् हमलाकारी? किन हुन्छ यस्तो हमला जहाँ निर्दोष मान्छेको ज्यान जान्छ? इरफान एउटा पाकिस्तानी नागरिक, उसलाई मेरो प्रश्नको जवाफ दिन गाह्रो भएको महसुस भयो मलाई । र पनि बोल्यो, उनीहरुको यो जेहाद हो, वास्तविक रुपमा अमेरीकीहरुको नेतृत्वमा रहेका पश्चिमा शक्तिहरुको थिचोमिचोको बिरोधमा । पश्चिमाहरुलाई डराउन उनीहरु आफ ्नै देशका नागरिक मार्दैछन् त्यो पनि निर्दोष । त्यही त, मेरो भनाई भुईमा खस्न नपाउदै उ बोल्यो जसले यो काम गरेको हो उनीहरु भन्छन् पश्चिमाहरु भन्दा पनि उनीहरुको लागि काम गर्ने यो देशका नागरिक गद्दार हुन् । खै मलाई त साह्रै नराम्रो लाग्यो । धन्न मैले यो बम हमलाको खबर घरमा हुदाँ सुनिन । कविताले पक्कै गुनासो गर्थिन होला । हुन पनि सही हो, यस्तो ठाउँमा एक्लै जाँदा कसलाई डर लाग्दैन र, र पनि उनले मलाई हाँसीहाँसी बिदा दिइन् । बिश्रुद सानै छ, त्यसैले धेरै कुरा थाहा पाउँदैन । पाकिस्तान जाने भन्दा ए अपिस जाने हो बाबा हजुर? भन्दा उसको बाल्यापनसँग कस्तो माया लाग्छ भन्या । कति सुन्दर उमेरमा छ उ । उसलाई के थाहा पाकिस्तान कहाँ हो? त्यहाँ हुने बमबारी, अपहरण, जेहाद, हत्या आदीले उसलाई के फरक पार्छ र? उसलाई थाहा छ मात्र माइक्रो चढ्यो भने बाटामा टन्नै गाडी देख्न पाइन्छ । आनन्द मान्छ । स्कुल जान पनि मन गर्छ अहिले त ।
अफिस आउने बित्तिकै क्रान्तिले सर हजुर जाने ठाउँमा कस्तो बम पड्कीन्छ, हामीलाई त कस्तो डर लागिरहेको छ सर्? उसको भनाईमा पनि निर्दोषपना र मप्रतिको सम्मान देखे । सायद उनीहरुल समूहमा मलाई स्वीकार्छन होला, र त सम्मान प्रकट गर्छन् थाहा छैन के सोच्छन् उनीहरु? विनीताले पनि हिजो हिड्ने बेलामा निकै भावुक बनेर सुरक्षाको सवाल उठाइन् । खुशी लाग्यो ।
हिल भ्यु होटल छिरेपछि लाग्यो इरफानले बाटोमा भनेको कुरा सही हो । झन्डै एकघण्टाको ड्राइभिङमा उसले गाडिको स्टेरिङ घुमाउदै इस्लामाबादको अति फराकिला र चिल्ला सडकमा भनेको थियो कम्तिमा मिडिया स्वतन्त्र छन् हाम्रा । र थपेको थियो कहिले भने स्वतन्त्रताको सिमा नाघ्छन्, र पनि मिडियाप्रति मान्छेको विश्वास छ । अनि न्यायधिसहरुप्रति । उसले पुर्व प्रधानन्यायधिस चौधरीलाई सम्झ्यो । उनीप्रति श्रद्धा व्यक्त गर्दै भन्यो, वहाँहरु र मिडियाले गर्दा नै लाग्छ हामीकहाँ प्रजातन्त्र छ । पाकिस्तान इन्टरनेशनलको जहाजमा झन्डै दुईघण्टा लामो यात्रामा न्युजविक पढेको थिए, धेरे लेखहरुमध्ये एउटा किन प्रजातन्त्र असफल हुदैछ अफ्रिकामा भन्ने घतलाग्दो थियो । कतै पाकिस्तानमा पनि? अथवा पुरै दक्षिण एशियामा? इरफानसँग आज विहानपनि प्रजातन्त्रलाई जोडेर राजनीतिमा परिवार हावी हुने दक्षिण एशियाली उदाहरणहरुमा गफ भएको थियो । एकसमयको आर्थिक शक्ति पाकिस्तान आजको अवस्थामा खासै शक्तिशालि छैन भन्न उसलाई कुनै अपठ्यारो लागेन क्यार भन्यो हाम्रो पनि भविष्य त्यति सुनिश्चित छैन । मैले मनमनै संझे त्यसो भए के हाम्रो चाँही छ त? अहँ? मनमनै जवाफ पनि खोजे । अनि मुसर्रफ? उनी त आउनै सक्दैनन् अमेरिकामा छन्, आएभने सयौ सुसाइड अट्याकरहरु उसलाई सिध्याउन अघि सरिहाल्छन् नी ।
आज इस्लामवादको एउटा प्रमुख फुड चैनमा गएर पुलाउ स्पेशल खाइयो । ज्यादै स्वादीलो थियो । त्यसपछि फर्केर काम गर्न मन लागेन । त्यसो त मसँग अरु दुई दिन बाँकी छ । धेरै काम गर्नुछ । यद्यपी आजको पहिलो हाफको काम साह्रै रमाइलोसँग सकियो । धेरै कुरा सिक्ने र सिकाउने दुवै काम भयो । दिउसो एकछिन अनलाईन बस्दा केही साथीहरुसँग भेट भयो । भोजपुर एफएमको लागि केही गर्न पनि भ्याए । साँझमा इरफानले रावल लेक घुम्न लग्यो । साह्रै रमाईलो ठाउँ रहेछ । सप्ताहान्त भएकोले होला मानिसहरुको घुइचो । आठबजे साँझ नपरेपनि बत्ति बचाउनका लागि आठै बजे बन्द गर्ने नियम रहेछ । लोडसेडिङको कारणले होला । यस्तो नियम हामीकहाँ त छैन होला, बिजुली बचाउनका लागि प्राय अतिआवश्यक नपर्ने क्षेत्रको बिजुली निश्चित अवधि भएपछि काटिदिने । प्रणाली राम्रो लाग्यो । अनि इस्लामाबादका फराकीला सडकहरु । वाह, क्या चिल्ला र फराकिला सडक? इरफानले भनेको पाकिस्तानको यो शहर १९६० पछि बनेको हो । त्यसैले यहाँको भौतिक संरचना खासगरी सडक कुनै पनि विकसित देशको भब्य शहर भन्दा कम छैन । अनि नो ट्राफिक । कस्तो मज्जा सडकमा । इरफान साह्रै रमाईलो मान्छे, आफ्नै कारमा मलाई सयर गराइरहेको छ । भोलि पनि यस्तै सुन्दर ठाउँमा जाने योजना छ उसको । मैले पनि हुन्छ भनेको छु । किनभने फेरी यहाँ आइन्छ की आइन्न? आएको बेला यहाँको रमाइलो भरपुर आनन्द लिनुपर्यो नी हैन ?
श्रीमतिसँग घरछोडेपछि गफ हुन पाएन । उनी कति निराश होलिन्? ठान्या थिए, तर त्यति धेरै हैन रछ । जर्मनीले आजको गेममा अर्जेन्टिनालाई जित्दा उनी निकै उत्साहित थिइन । मैले भने किन यत्रो उत्साह? के उसले जित्दैमा हाम्रो घरमा बिहानै दुध आइपुग्छ? भाडामा बसेको छौ घर बन्छ? वा कार चढ्न पाइन्छ? मलाई आफ्नै प्रश्न सोधाईप्रति मुर्खता महशुस भयो । उनीले जवाफ नफर्काउदै म लज्जित भए । यस्तै हो । म कता कता अर्जेन्टिनाको पक्षमा थिए । तर हैन रछ । अनि अलि फुर्ति गर्ने टिमले हार्नु पनि पर्छ भनेर मनमनमा चित्त बुझाँए । उता च्याटमा फेसबुक मार्फत उपलब्ध कविताको खुशीको सिमा नै थिएन । एकछिन त झगडै होला जस्तो भयो । अनलाइनमा अरु साथीहरु पनि भेटिए । केही छिन गफ भयो । वास्तवमा पाकिस्तान आएको दोश्रो दिन रमाइलोसँग बित्यो । सुरक्षाको चासो र चिन्ता त छदै छ त्यही पनि आएको बेला थोरबहुत फन पनि त हुनै पर्यो कि कसो? फोटोहरु पछि अपलोड गरुला ।

People are nice, place is beautiful, no traffic jam bigger and bigger roads I thought and thought, compared with my town Kathmandu and finally reached to the conclusion that we are far behind in infrastructure developed. When I left Kathmandu for Islamabad today afternoon I was worried thinking that where I am traveling is considered risky areas in terms of security, suicide bombing, killings. Last night also it happened suicide bombers in Lahore left more than 50 people killed and nearly 150 injured. In the morning when Kranti told me that sir are you going there please take care yourself. I said her no need to get worry but I had not heard any news about yesterday's bombing. If I had heard it it would have difficult for me to get my wife convinced. Thanks god we both didn't hear that. Binita again said me how you feeling, are you feeling sad? She was also relating the same incidents but not directly. Later on she said I searched net and checked event for last four months and finally made me satisfied that Islamabad is safest place to visit.
I was towards board flight attendant announced that PIA 269 for Karachi was ready to board, I saw people in queue. I checked my boarding pass flight number was same it was just announced but thought why it is said the flight goes to Karachi. I finally asked security a question 'is Karachi and Islamabad the same city? How pity I was, he said yes. Latter on when cabin crew announced flight info it was right that flight was going to Karachi but via Islamabad which made me happy.
I happily reached Islamabad. Irfan welcomed me. He briefly talked about current situation of Pakistan. I found him very serious thinking security arrangement as another international staff is visiting just after I left. We will have three days but have to do a lot. He talked that situation is not favorable as it is in Nepal.
One the way it might be over the sky of Delhi captain made an announcement shared his feelings and advised passengers not to get worry in foreign land. He briefly forecaste weather situation. Request everyone be happy. I liked that. It was my 13th international flight I haven't heard captain talking this way. So that l liked the way he talked to passengers. The sky of Kathmandu was not clear, however no turbulence experienced. After all flight was safe and sound. I am now preparing the work I and Irfan doing together. He is upstairs. I have called my wife but couldn't talk to her as phone connectivity was so poor. I left message for her, latter on found that she got the message. I am missing her and Bishu a lot.

I am not sure how the town is, and not for sure how the people are, I just heard nothing more than political instability the country is facing for many years.The country is not far away from where I live. Tomorrow I am going there but not sure I am whether Face Book is banned or open.

Ekantipur/काठमाडौ, अषाढ १६ - सरकार गठन गरेको १३ महिना पछि प्रधानमन्त्री माधवकुमार नेपालले राजीनामा दिएका छन् । बुधबार साँझ राष्ट्रका नाममा सम्बोधन गरी प्रधानमन्त्री नेपालले राजीनामाको घोषणा गरेका हुन् ।

उनले राष्ट्रिय सहमति निर्माण कार्यमा कुनै सहमति हुन नसकेकौ उल्लेख गर्दै शान्ति प्रक्रिया र संविधान निर्माण कार्यले पूर्णता पाओस् भनेर राजीनामा दिएको उल्लेख गरेका छन् ।

'सरकारले व्यवस्थापिका-संसद्मा नीति र कार्यक्रम तथा बजेट पेश गर्न ढिलो भइसकेको छ' उनले सम्बोधनमा भने, 'यस्तो परिस्थितिमा देशलाई अनिर्णय र अनिश्चयमा राखिरहनु उचित नहुने हुँदा व्यवस्थापिका-संसदमा सरकारको पक्षमा स्पष्ट बहुमत हुँदाहुँदै पनि मैले राजीनामा दिने निर्णय गरेको छु ।'

राजीनामा पत्र अव राष्ट्रपति समक्ष पठाइने छ । राष्ट्रपतिले स्वीकृत गरेपछि प्रधानमन्त्री पद मुक्त हुनेछन् । तर, अर्को सरकार नबनेसम्मका लागि उनी काम चलाउ सरकार प्रधानमन्त्री रहने छन् ।

यसअघि उनले एमाले स्थायी समितिको बैठकमा सम्बोधन मार्फ राजीनामा दिने जानकारी गराएका थिए । उनी वामपन्थीहरु मध्ये सबैभन्दा लामोसमय प्रधानमन्त्री बनेका छन् ।

के भने प्रधानमन्त्रीले ?

सम्माननीय प्रधानमन्त्री माधवकुमार नेपालले देशवासीका नाममा गर्नुभएको सम्बोधन

आदरणीय दिदी-बहिनी तथा दाजुभाइहरु !

तेह्र महिनाअघि मैले प्रधानमन्त्रीको पद सम्हालेदेखि आजसम्म आइपुग्दा अनेकौं घुम्तीहरु पार भएका छन् । तत्कालीन प्रधानमन्त्रीले राजीनामा गरेपछि उत्पन्न अप्ठ्यारो राजनीतिक परिस्थितिमा २२ राजनीतिक दलको समर्थनमा २०६६ जेठ ९ गते व्यवस्थापिका-संसदबाट म विधिवत् प्रधानमन्त्रीमा निर्वाचित भएको थिएँ । ऐतिहासिक जनआन्दोलनको उपलब्धि लोकतान्त्रिक गणतन्त्रमा सरकार प्रमुखको महत्वपूर्ण जिम्मेवारीलाई मैले देश, जनता र लोकतन्त्रका पक्षमा दृढताका साथ बहन गर्ने इमानदार प्रयास गरेको छु । राजनीतिक आन्दोलनको महाअभियानमा अमूल्य जीवनको आहुति दिने ज्ञात-अज्ञात शहीदहरुप्रति म हार्दिक श्रद्धाञ्जली अर्पण गर्दछु । साथै, आन्दोलनका घाइते र अपाङ्गहरुप्रति ऐक्यबद्धता प्रकट गर्दछु ।

शान्ति प्रक्रिया आरम्भ भएपछि राष्ट्रको सर्वोपरी हित तथा नयाँ संविधान निर्माण र शान्ति प्रक्रियालाई सार्थक निष्कर्षमा पुर्‍याउने साझा मूल कार्यलाई सम्पन्न गर्ने न्यूनतम सहमतिका आधारमा सबै सरकार गठन भएका हुन् । तर पनि, ती सबै साझा कार्यहरु सम्पन्न भएका छैनन् । स्वाधीन, सबल, समृद्ध, स्वाभिमानयुक्त र शान्त लोकतान्त्रिक गणतन्त्र नेपाल हाम्रो साझा आकांक्षा र लक्ष्य हो । यसैका लागि हामीले लोकतान्त्रिक सङ्घर्षको लामो र कष्टसाध्य यात्रा गरेका हौं र यस यात्राको क्रममा हामीले गत चार बर्षमा महत्वपूर्ण उपलब्धिहरु पनि हासिल गरेका छौं । तिनै उपलब्धिको जगमा हाम्रो अग्रगामी यात्रा जारी छ । यद्यपि, यस यात्राका क्रममा देशलाई दिगो शान्तिको मार्गमा अग्रसर गराउन मैले पटक-पटक सहयात्राका लागि संवाद गरेको तथा बाह्रबुँदे सहमति गर्दै ऐतिहासिक जनआन्दोलनमा सहकार्यमा जुटेको एउटा पक्ष हाल असहमति र निषेधको मानसिकतामा रहेको अपि्रय स्थितिको हामीले सामना गरिरहेका छौं । यस्तो अवस्थाबाट देशलाई अविलम्ब मुक्त गर्दै विस्तृत शान्ति सम्झौता र त्यसका आधारमा भएका विभिन्न सहमतिहरुको कार्यान्वयनका लागि सहमति र समझदारीको राजनीतिक यात्रालाई अघि बढाउन हामी सबैले आ-आˆनो ठाउँबाट योगदान गर्नुपर्दछ । यही कुरालाई आत्मसात् गर्दै मैले सरकारको नेतृत्व गरेदेखि नै संविधानसभामा रहेका सबै राजनीतिक दलहरु, विशेषगरी प्रमुख विपक्षी दलसँग राष्ट्रिय सवालहरुमा सहमतिका साथ अघि बढ्न निरन्तर प्रयत्न गरेको छु । यद्यपि, यो प्रयास प्रमुख विपक्षी दल एनेकपा -माओवादी) को निरन्तर असहयोग र विरोधका कारण सफल हुन सकेन ।

आदरणीय दिदी-बहिनी र दाजुभाइहरु !

देशको असाधारण राजनीतिक अवस्थामा सरकारको नेतृत्व सम्हालेदेखि नै हामीले संसद्देखि सडकसम्म निरन्तर अवरोध, घेराउ, आन्दोलन र आमहडतालको सामना गर्नुपर्‍यो । हाम्रो अनेक प्रयत्न हुँदाहुँदै पनि देशले अवलम्बन गरेको लोकतान्त्रिक प्रणाली र संवैधानिक व्यवस्था अनुरुप सरकार सञ्चालन र प्रतिपक्षको भूमिकाको संयोजन कायम हुन सकेन । राजनीतिक सहमति वा विमतिहरुको समीक्षा र संश्लेषण गर्दै व्यवस्थापिका-संसद्भित्रै सरकार सञ्चालनका सन्दर्भमा विधिवत निर्णय वा निष्कर्ष निकालौं भन्ने हाम्रो मान्यता रह्यो । तर, लोकतान्त्रिक संस्कृति र मान्यताप्रतिका प्रतिबद्धताहरु पालनाको उल्टो हामीले अमर्यादित प्रहार झेल्नुपर्‍यो । यस्ता प्रहारहरु प्रतिपक्षको कक्षबाट मात्र भएनन्, अनपेक्षित दिशा र स्थानबाट समेत भए । आरम्भदेखि नै सरकारलाई असफल पार्ने अभियान नै चलाइयो । तर पनि, देश र जनताप्रतिको जिम्मेवारीवोध गरी हामीले अविचलित रुपमा आˆनो कर्तब्य निर्वाह गर्‍यौं । २२ दलको समर्थनमा हामीले सरकार गठनका समयमा तय गरेको साझा सहमतिको न्यूनतम कार्यक्रमका आधारमा नै काम गर्‍यौं । अत्यन्त प्रतिकूल परिस्थितिमा पनि भिन्न राजनीतिक विचार भएका राजनीतिक दलहरुको एकता र सुझबुझको परिणामस्वरुप मेरो नेतृत्वको सरकार १३ महिनासम्म बहुमतका साथ अगाडि बढ्यो र अहिले पनि त्यो बहुमत कायमै छ ।

संवेदनशील संक्रमणकालमा देशले रोजेको र खोजेको लोकतन्त्र, दिगो शान्ति तथा मानवअधिकारका पक्षमा हामी दृढतापूर्वक उभिएका छौं । सबै प्रकारका अधिनायकवादी सोच र कार्यहरुका विरुद्ध अविचलित रुपमा क्रियाशील रहँदै दवाव र धम्कीलाई अस्वीकार गरेका छौं । विगत द्वन्द्वकालका पीडाको पुनरावृत्ति हुननदिन संविधान र कानुन अनुरुपका जनअधिकार तथा कानुनी राज्यको रक्षाका लागि पाइला चालेका छौं । शान्ति प्रक्रियालाई प्रमुखता दिँदै माओवादी सेनाका लडाकुहरुको समायोजन र पुनःस्थापनाका लागि विशेष समितिलाई क्रियाशील तुल्याउँदै अयोग्य लडाकुहरुलाई शिविरबाट विदा गरिएको तथ्य जगजाहेर छ । शिविरमा रहेका लडाकुहरुको समायोजन र पुनःस्थापना सम्बन्धमा विस्तृत खाकासहितको कार्यतालिका र निर्देशिका तयार गरेर पनि एनेकपा (माओवादी) को असहयोगका कारण यसमा थप प्रगति हासिल हुन नसकेको यथार्थ मैले यहाँ उल्लेख गर्नैैपर्दछ ।

द्वन्द्वपीडितहरुलाई राहत उपलब्ध गराइएको छ र द्वन्द्वकालमा मारिएकाहरुलाई शहीदको सम्मान प्रदान गरिएको छ । संविधान निर्माणको कामलाई सरकार गठनको विषयसँग जोडेर प्रतिपक्षले संविधानसभाको कार्यप्रक्रियालाई समेत गतिहीन तुल्याएको कुरा यहाँ उल्लेख गर्नुपर्दा मलाई अत्यन्त दुःख लागेको छ । शान्ति प्रक्रियालाई सार्थक निष्कर्षमा पुर्‍याउन र संविधान निर्माण कार्यलाई सम्पन्न गर्न राजनीतिक दलहरुको सहमति र सहकार्य अत्यावश्यक छ । यसका लागि राजनीतिक दलका नेताहरुको सुझबुझ र समझदारी आावश्यक हुन्छ । यस्तो समझदारी लोकतान्त्रिक र संवैधानिक मान्यतामा आधारित भएर मात्र टिकाउ हुन सक्छ । तर, यस्तो सहमति र समझदारी एनेकपा (माओवादी) को निषेधको राजनीतिका कारण कायम हुन सकेन । सरकारका तर्फबाट संविधान निर्माणका लागि वातावरण सिर्जना गर्ने कार्यमा हामीले सदैव तत्परताका साथ भूमिका खेलेका हौं । संविधानसभाबाट संविधान निर्माण गर्ने जनताको चाहना र राजनीतिक शून्यता, अस्थिरता र द्वन्द्वको सिर्जनाको खतरालाई ध्यानमा राखी हामीले संविधानसभाको कार्यकाल एक वर्षका लागि बढाउने प्रस्ताव व्यवस्थापिका-संसदमा पेस गरी पारित गराएका छौं ।

अनेकौं व्यवधान र चुनौतीहरुको सामना गर्नुपरे पनि हाम्रो कार्यकालमा तुलनात्मक रुपमा शान्ति-सुरक्षाको स्थितिमा उल्लेखनीय सुधार भएको छ । विशेष सुरक्षा कार्यक्रम अन्तर्गत विभिन्न प्रकारका सङ्गठित अपराध, हिंसात्मक कार्य र राजमार्ग बन्द जस्ता क्रियाकलाप नियन्त्रण गर्नुका साथै सुरक्षा निकायको सुधार, सुदृढीकरण र परिचालनतर्फ विभिन्न कामहरु भएका छन् । राष्ट्रिय सुरक्षा नीतिको तर्जुमा गर्नुका साथै औद्योगिक सुरक्षा बल गठनको सैद्धान्तिक आधार तय भइसकेको छ । राष्ट्रिय परिचयपत्र निर्माणको कामलाई अघि बढाइएको छ । जोखिम व्यवस्थापन राष्ट्रिय रणनीति, युवा नीति, औद्योगिक नीति, सूचना तथा प्रविधि नीति, शहरी खानेपानी तथा सरसफाई नीति लागू गर्नुका साथै पर्यावरणको रक्षाका लागि विश्वकै ध्यानाकषिर्त गर्न सगरमाथाको आधारशिविर कालापत्थरमा मन्त्रिपरिषद्को बैठक आयोजना गरेको कुरा सर्वविदित छ । राजस्व परिचालनलाई उच्च स्तरमा कायम राख्दै काठमाण्डौं-हेटौंडा द्रूत मार्ग, बाराको निजगढमा अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल, लुम्बिनी र पोखरामा ठूला हवाई मैदान, मेलम्ची खानेपानी आयोजनाको सुरुङ निर्माण, हुलाकी मार्ग, मध्यपहाडी लोकमार्ग जस्ता ठूला विकास आयोजनाहरुलाई विशेष जोडका साथ अघि बढाइएको छ । सन् २०११ लाई पर्यटन वर्षका रुपमा मनाउने घोषणा गरी पर्यटनको माध्यमद्वारा देशको अर्थतन्त्रलाई बलियो बनाउने लक्ष्य स्पष्ट गरिएको छ । कृषि, बन, जलस्रोत आदि जस्ता अन्य महत्वपूर्ण क्षेत्रमा स्पष्ट सोच र योजनाका साथ कार्यक्रम अगाडि बढाइएका छन् । जनता आवास, कणर्ाली रोजगार, दलित, मुस्लिम महिला तथा कमलरीका लागि शिक्षा र तालिम जस्ता सामाजिक उत्थानका कार्यक्रमलाई महत्वका साथ कार्यान्वयन गरिएको छ । टेलिफोन सेवाको व्यापक रुपमा विस्तार गरिएको छ । जेष्ठ नागरिक, जेष्ठ र द्वन्द्वपीडित पत्रकारहरुका लागि विशेष कोषको स्थापना र कार्यक्रम लागू गरिएको छ । महिला हिंसाविरुद्ध विशेष कार्यक्रम लागू गर्नुका साथै त्यस प्रयोजनका लागि प्रधानमन्त्री कार्यालयमा छुट्टै एकाईको स्थापना गरिएको छ । विगत एक दशकदेखि निस्त्रिmय रहेका कतिपय सरकारी संयन्त्रहरुलाई पुनः सक्रिय तुल्याइएको छ । गणतन्त्र स्तम्भ निर्माण जस्ता केही कार्यहरु भने विभिन्न कारणले तत्काल अघि बढ्न नसकेको र सुशासनको दिशामा हामीले सोचे अनुरुप काम गर्ने स्थिति नरहेको कुरा भन्नुपर्दा मलाई दुःख छ ।

विदेश सम्बन्धका क्षेत्रमा नेपालमा जारी शान्ति प्रक्रिया र विकास कार्यको पक्षमा सहयोग जुटाउन तथा राष्ट्रिय हित र गरिमाको अभिबृद्धि गर्न छिमेकी भारत र चीनलगायत विभिन्न मित्र राष्ट्रहरु तथा संयुक्त राष्ट्रसङ्घ समेतका अन्तर्राष्ट्रिय सङ्घ-संस्थाहरुसँगको सम्बन्धलाई अझ प्रगाढ तुल्याइएको छ । वैदेशिक सहयोगमा दोब्बर बृद्धि भएको छ । यसप्रकार जनताको अपेक्षा र देशको आवश्यकता अनुरुप सरकारले आफ्ना काम-कार्वाही अघि बढाएको कुरा यस अवसरमा स्पष्ट गर्न चाहन्छु ।

आदरणीय दिदी-बहिनी तथा दाजु-भाइहरु !

वर्तमान जटिल र संवेदनशील अवस्थामा देश र जनताका हितप्रति पूर्ण प्रतिबद्ध भई विवेकसम्मत पाइला चाल्नुपर्ने हुन्छ । यस्ता पाइलाहरु निश्चय पनि स्थापित र स्वीकृत राजनीतिक प्रणाली र संवैधानिक व्यवस्थाबाट निर्देशित हुनैपर्दछ । सङ्कीर्ण स्वार्थलाई परित्याग गरी वस्तुवादी किसिमले विगत र वर्तमानको समीक्षा गर्दै भविष्यको रेखाङ्कन गर्नुपर्दछ । यस सन्दर्भमा विगतलाई फर्केर हेर्दा जनताको व्यापक सहभागिताबाट निरङ्कुश राजतन्त्रको अन्त्य गरी माओवादीलाई हिंसाको बाटोबाट शान्तिको मार्गमा ल्याएर विस्तृत शान्ति सम्झौता सम्पन्न गर्ने तथा संविधानसभाको ऐतिहासिक निर्वाचन सम्पन्न गर्दै गणतन्त्र नेपालको आधार निर्माण गर्ने जस्ता उपलब्धिको स्मरण हुन्छ । तर, सँगसँगै उक्त प्रक्रियामा भएका विभिन्न सम्झौता र सहमतिको कार्यान्वयन नहुँदा उत्पन्न जटिल मोडहरुको पनि यतिखेर सम्झना गर्नैपर्दछ । यस सन्दर्भमा एनेकपा -माओवादी) ले स्वयम् सरकारको नेतृत्व परित्याग गर्ने तर अरुमाथि आफूले प्रधानमन्त्रीको पदत्याग गर्नुपरेको दोषारोपण गर्ने, व्यवस्थापिका-संसद्को बैठक झण्डै पाँच महिनासम्म अवरुद्ध गर्ने, आˆना बाचाविपरीत बन्द र हड्तालको सिलसिला अगाडि बढाउँदै देशलाई अन्योलग्रस्त तुल्याउने, शान्तिपूर्ण प्रतिस्पर्धाको राजनीतिक मर्यादालाई उल्लङ्घन गर्दै अरुमाथि अमर्यादित र अलोकतान्त्रिक रुपमा प्रहार गर्ने, सधैङ्का लागि परित्याग गर्ने भनिएको जबर्जस्ती चन्दा असुली र धम्की दिने गैरकानुनीे काम बन्द नगर्ने, शिविरमा रहेका लडाकुहरुलाई विशेष समितिको मातहतमा ल्याई छ महिनाभित्र समायोजन र पुनःस्थापना गर्ने, कब्जा सम्पत्ति फिर्ता गर्ने र वाईसीएलको अर्ध-सैन्य संरचना भङ्ग गर्ने प्रतिबद्धता पूरा नगर्ने, सत्ता कब्जाको मनस्थिति राखी भ्रम, भय र आतङ्कको माध्यमबाट देश र जनतालाई अनिश्चयको दिशातर्फ धकेल्ने चेष्टा गर्ने, बहुदलीय राजनीति स्वीकार गरेको कुरा गर्ने तर अरु राजनीतिक दलहरुको अस्तित्व स्वीकार नगर्ने जस्ता प्रतिपक्षका बिडम्बनायुक्त व्यवहारबारे यहाँ चर्चा गर्नुपर्दा मलाई तीतो अनुभूति हुन्छ । यस्ता क्रियाकलापहरुको समीक्षा गर्दै एनेकपा (माओवादी) हिंसा, उग्रवामपन्थी उन्माद र सर्वसत्तावादी चिन्तन र क्रियाकलापबाट मुक्त भई लोकतान्त्रिक नागरिक पार्टीमा रुपान्तरित हुने अपेक्षा गरेको छु ।

उपर्युक्त पृष्ठभूमिमा, हामीले भरखरै थपेको संविधानसभाको एक बर्षको कार्यकालको अत्यधिक सदुपयोग गरी शान्ति प्रक्रियालाई कसरी सार्थक निष्कर्षमा पुर्‍याउन सक्छौं र नयाँ संविधान निर्माणको अभिभारा कसरी कार्यान्वयन गर्न सक्छौँ, कार्यान्वयन हुन बाँकी रहेका सम्झौता र सहमतिलाई कसरी पूरा गर्न सक्छौं, हिंसा र द्वन्द्वका सबै रुपहरुको अन्त्य गर्दै दिगो शान्तिको दिशामा कसरी अगाडि बढ्न सक्छौं, पटक-पटक सहमति गर्ने तर तिनको पालना र कार्यान्वयन नगर्ने प्रवृत्तिलाई हटाउँदै पारस्परिक विश्वासको सिर्जना कसरी गर्न सक्छौं र जनताबीच राजनीतिक दलहरुप्रतिको विश्वासलाई स्थापित गरी देशमा समृद्धि र स्थिरता कसरी कायम गर्न सक्छौं भन्नेबारेमा गम्भीर हुनैपर्दछ । यसमा गम्भीर हुँदै देश र जनताप्रतिको जिम्मेवारी बोध गरेर मात्र हामी शान्ति प्रक्रिया र संविधान निर्माणमा रहेका विमति र अन्तरविरोधहरुको समाधान गर्न सक्छौं । सहमतिको वातावरण नहुँदा देश र जनताले हानी मात्र ब्यहोर्नुपर्ने कुरामा दुई मत हुन सक्दैन । यस्तो यथार्थलाई मनन गरी द्वन्द्व, निषेध, बन्द र हडतालबाट देशलाई कुनै फाइदा नहुने तथा मुलुक अशान्ति, अन्योल र द्वन्द्वतर्फ धकेलिएर यसको स्वाधीनता, सार्वभौमसत्ता, अखण्डता र आर्थिक स्थिति कमजोर हुने यथार्थप्रति जिम्मेवार भएर सोच्न म सबैलाई आग्रह गर्दछु ।

आज देश परिवर्तन र रुपान्तरणको संक्रमणकालीन पीडा खेपिरहेको छ । हामीले अब आगामी तीन महिनाभित्र शिविरमा रहेका माओवादी सेनाका लडाकुहरुको समायोजना र पुनःस्थापनाको काम पूरा गरी देशलाई दिगो शान्तिको मार्गमा अघि बढाउनुपर्नेछ । हाम्रा सामु विगतको द्वन्द्वबाट उत्तरदानका रुपमा प्राप्त कतिपय असजिला विषयहरु मात्र छैनन्, संक्रमणकालबाट नाजायज फाइदा उठाउने चेष्टामा लागेका देशका विभिन्न भागहरुमा हत्या-हिंसामा संलग्न अनेकौं समूहका अवैध क्रियाकलापहरु नियन्त्रण गर्नुपर्ने जिम्मेवारी पनि छ । साम्प्रदायिक सद्भाव र राष्ट्रिय एकता कायम गर्दै लोकतान्त्रिक अग्रगतिका साथ अघि बढ्नुपर्ने छ । लोकतन्त्रबाट प्राप्त नयाँ परिवेश एवं बदलिँदो स्थितिमा सिर्जित जनताका आकांक्षाहरुलाई सम्बोधन गर्नुपर्ने छं । त्यस्तै ११ महिनाभित्र नयाँ संविधान निर्माण गरी राज्यको पुनःसंरचनाको माध्यमबाट देशमा सङ्घीय प्रणाली लागू गर्दै सबै समुदाय र क्षेत्रका जनतालाई अधिकारसम्पन्न तुल्याउनुपर्नेछ । यस्तो परिस्थिति विद्यमान रहेको अवस्थामा हाम्रा छिमेकी देशहरुका नीति र प्रगति, क्षेत्रीय र अन्तर्राष्ट्रिय रुपमा भइरहेका घटना र परिघटनाको प्रभाव हाम्रो जस्तो भू-राजनीति भएको देशमा कस्तो पर्छ भन्नेतर्फ पनि हामीले सोच्नै पर्दछ । वर्तमान राष्ट्रिय-अन्तर्राष्ट्रिय परिवेश र हाम्रा सामु रहेका चुनौतीहरुलाई ध्यानमा राखेर सोच्दा नेपाल र नेपालीको हित र उन्नतिका लागि राष्ट्रिय सहमतिका साथ अघि बढ्नु अपरिहार्य देखिन्छ । यही भएर नै मैले पटक-पटक सहमति र सहकार्यका लागि सबैसँग आग्रह गर्दै आएको हुँ । सहमतिको नयाँ यात्रा आरम्भ गर्न मैले प्रमुख तीन राजनीतिक दलका नेताहरुसँग अनेक पटक आग्रह गरेको छु । साथै, सरकारमा सहभागी राजनीतिक दललगायत अन्य राजनीतिक दलहरुसँग सरकारको विकल्पबारे ठोस निष्कर्ष निकाल्नका लागि बारम्बार आग्रह गरेको छु । राजनीतिक दलका नेताहरुको आग्रह अनुरुप मैले राष्ट्रिय सहमतिको खोजीका लागि जेठ १४ गतेपछि दिएको एक महिनाको समय पर्याप्त नै हो भन्ने लाग्दछ । प्रतिपक्षी एनेकपा -माओवादी) का नेताहरुलाई समेत मैले उपयुक्त राजनीतिक निकास र सहमतिका लागि अनेकौं पटक आग्रह गरें । तर पनि, कुनै सहमति हुन सकेन । सरकारले व्यवस्थापिका-संसद्मा नीति र कार्यक्रम तथा बजेट पेश गर्न ढिलो भइसकेको छ । यस्तो परिस्थितिमा देशलाई अनिर्णय र अनिश्चयमा राखिरहनु उचित नहुने हुँदा व्यवस्थापिका-संसद्मा सरकारको पक्षमा स्पष्ट बहुमत हुँदाहुँदै पनि शान्ति प्रक्रिया र संविधान निर्माण कार्यले पूर्णता पाओस् र त्यसका लागि राजनीतिक निकास र सहमतिको मार्ग प्रशस्त होस् भन्ने आशयका साथ आजैका मितिदेखि मैले प्रधानमन्त्रीको पदबाट राजीनामा दिने निर्णय गरेको छु ।

आदरणीय दिदी-बहिनी तथा दाजु-भाइहरु !

राजनीतिक यात्रा सरल रेखाबाट अघि बढ्दैन भन्ने कुरा मलाई राम्रोसँग थाहा छ । यस यात्रामा सहयोगी र अवरोधक दुवै हुन्छन् भन्नेमा पनि मलाई कुनै शङ्का छैन । काम गर्दा कमी-कमजोरी रहन सक्छन् भन्ने पनि यथार्थ नै हो । सरकार सञ्चालन गर्दा कुनै कमी-कमजोरी रहेका भए म त्यसका लागि आत्माआलोचित छु । मेरो १३ महिने कार्यकालमा संयुक्त सरकारका सहभागी र सहयोगी राजनीतिक दलबाट प्राप्त निरन्तर सहयोगका लागि म ती सबै दल, दलका नेता, सांसद र कार्यकर्ताहरुलाई हार्दिक धन्यवाद दिन चाहन्छु । अत्यन्त प्रतिकूल परिस्थितिमा पनि शान्ति र लोकतन्त्रका पक्षमा जनसमुदायबाट प्राप्त न्यानो माया र सहयोगका लागि म सिङ्गो मन्त्रिपरिषद् र स्वयं आˆनो तर्फबाट आभार प्रकट गर्दछु । अनैकौं अप्ठ्याराहरुको सामना गर्दै सरकारको पक्षमा उभिने मेरो पार्टीका सम्पूर्ण नेता र कार्यकर्ताहरुप्रति कृतज्ञता प्रकट गर्दछु । नेपालको लोकतन्त्र, शान्ति प्रक्रिया र आर्थिक-सामाजिक विकासका लागि निरन्तर योगदान गर्दै हामीलाई सहयोग गर्ने सबै मित्र राष्ट्र एवं अन्तर्राष्ट्रिय सङ्घ-संस्थाहरुलाई हृदयदेखि धन्यवाद दिन चाहन्छु ।

मेरो राजीनामापछि शान्ति प्रक्रियाका बाँकी कामहरु अविलम्ब पूरा गरिनेछन् भनी सार्वजनिक उद्घोष गर्ने एनेकपा (माओवादी) ले आगामी दिनहरुमा अवश्य पनि आˆनो बचन पूरा गर्ने छ भन्ने मैले आशा गरेको छु । साथै, राष्ट्रिय सहमतिको यात्रा आरम्भ गर्दै यथाशीघ्र नयाँ सरकार गठन गरी शान्ति प्रक्रिया र संविधान निर्माणको अभिभारा पूरा गर्ने कार्यमा राजनीतिक दलहरुको पूर्ण सफलताको कामना गर्दछु । प्रधानमन्त्रीको पदबाट राजीनामा दिए पनि मैले गर्दै आएको देश र जनताको सेवा अविचलित रुपमा निरन्तर जारी रहनेछ भन्ने अठोट पुनः प्रकट गर्न चाहन्छु ।

धन्यवाद !

२०६६ असार १६

भाग्यमा ममात्र हैन तपाई पनि विश्वास गर्नुहुन्छ होला । हिजो इङ्गलीस टिमले हार्यो आज धेरैजनाको कुरा गर्ने बिषय थियो, उनीहरुो लक (भाग्य) बलियो थिएन, अस्ति नै स्पेन हार्यो, त्यस्तै सुनियो । इटली र फ्रान्समात्र हैन हार्नेहरु सबैको भाग्य कमजोर हुनुपर्छ त्यसो भए । सायद हामी नेपालीहरुको भाग्य सारै कमजोर र दुःखी छ, मध्यरातमा हाई काड्दै ब्राजिलको खेल कुर्नुर्नुपर्ने । के हाम्रो भाग्यमा यस्तो कुरा लेख्या छैन हामी काठमाण्डौ, भेडेटार, रुकुम, धनगढी, चितवन, तम्घास आदी ठाँउमा बनेका अन्तराष्ट्रियस्तरका रंगशालामा बसेर नेपाली समय अनुसार विश्वलाई विश्वकप हेर्न बाध्य पारुँ ।

Media and Conflict sensitivity! how should I prepare an article with 6 pages? It is big task for me. However, I haven't said I can't do. Yes, I can write a good book. I can make it. Thanks Action Asia Nepal network, though your decision taken in today's meeting is somehow challenging I can complete my job within deadline. This is for sure.

'Sorry Upendra, it seems that this time it won't happen', not surprisingly holding his phone in hand Upendra said 'oh, unfortunate'! Yes, it's unfortunate this time that we won't take visiting journalists to Prime Minister's office in a way we did last time. Rumor is that he has almost decided to quit, but by when, nobody knows except himself. My organization Equal Access (www.equalaccess.org) is organizing educational tour for journalists this week and one of the proposed meeting point for them was PMO. But it seems not to happen this time. With the aim of delivering letter to PMO we had gone the Singha Durbar this afternoon but didn't go where we wanted to go first. But we Upendra ji & I met CA spoke person at his office, and had informal talk about the progress the CA is making. Then met secretariat of chairperson of CA where he agreed providing journalists with one hours on the day of 10th June at his office. Chairperson of Constitutional committee also agreed to interact with journalists. Yes, indeed this is great news, at least we have three appointments fixed. We also requested Minister of Peace and agriculture, and hopefully he will get available for the interaction.
Call from the Bhojpur this morning was an official invitation from the Radio Chomulungma, a newly established Community Radio in the district. Station Manager Action Rai wanted me in the radio very soon as they were going to organize a training for producer at the premises of Radio. I spoke him that if it is last last week of Ashar I should think of visiting there as resource person, otherwise it will be difficult to manage time as I am pretty busy.
Is there Banda (general strike) again happening? Yes! this is matter of fact that 'Bhisma Ekata Parisad' has announced that it will be organizing two days general strikes effective in mid-western region on 21 & 22 of June when most of visiting journalists from those districts are travelling to Kathmandu attending to the journalist exchange program. How come they think that Banda is a solution. After all it creates problems for others. Despite it is problematic for bringing journalists from district I should organize the journalist visit program in stead of getting it postponed for the time being. Still hoping that it will happen. I have proposed few alternatives and with those options an email request has been forwarded to donor lets see how it reacts.

May 1, 2010
Flight time was not that much longer than just 1 hour and 10 minutes from Kathmandu. As If I am in domestic flight. But reality is I was in international flight. On that day when I left Kathmandu thousands of people in red-shirt were passing through the street in Kathmandu chanting slogan against government. I thought I should have postponed my traveling day to Dhaka but it was not in my hand as I had to reach there at any cost, so instead of waiting in home I dared to go to airport despites road was blocked everywhere by cadres of CPN Maoist. On the way to airport rally made my taxi stopped, I scared thinking if someone stone at my taxi, however, I had no option than to reach airport in time. I, when reached to airport, came to know that flight time has changed which I am not able to convey to the hotel in Dhaka, but later I received the call from hotel as pick up van was waiting in Dhaka airport. Finally I say my wife bye and flew high to reach Dhaka.
The thing made me surprised when I boarded Biman Bangladesh I saw more than 90% passengers on that plane were Nepali going to Malaysia. I found almost all travelers were boarding for the first time, leaving country with a great hope of earning a lot of money in foreign land, and bring that back to home. From whom I talked to knew why he was going Malaysia is to earn good amount of money. Why did he need much money to earn? He answers 'he has a dream of getting married after he got back from Malaysia, but he couldn't earn money if he didn't leave country.' I came to know from him that his elder brother has also left home for Gulf country, and now he also decided to go leaving his old parents alone at home in Saptari. This was not the story he told me but it was a story of almost all youth who were going to Malaysia dreaming they will have bright future once they have money. But pity thing I noticed from the behavior they showed in the plane that they even haven't been told how to do the safe travel. They were behaving as if they don't know even miner things. Cabin crew in entire flight were requesting them take a sit belt, don't move, so on and on, it seemed to me that they were just listening that but not accepting. Everyone was sticking their hand at ring bell, no body know what is the purpose of the button seen there in the plane.
Yes, finally, I am landed. I saw vehicle waiting for me. I saw a person waving hand for me, with beautiful smile he was welcoming me. Finally I entered in to the city of Dhaka.

जिन्दगी कहिलेकाँही सारै दिक्क लाग्दो हुदो रहेछ । मनमा जे जस्तो उत्साह र उमंग भएपनि त्यसलाई त्यही रुपमा कायम राखिरहन मुस्किल पर्दोरहेछ । सोच्छु एकथोक, हुन्छ अर्को थोक । खुशी खोज्न सारै गारो । गीत सुनेको थिएँ शान्ति खोजुँ म कहाँ? अहिले मलाई त्यस्तै लाग्छ खुशी खोजुँ म कहाँ? हाँसो खोजु म के मा? मसँग सबैथोक छ र पनि मलाई आज लागिरहेको छ म एक्लो छु । मेरो कोही छैन । भएकाहरु पनि मेरा हुन् भन्ने मलाई पटक्कै लागिरहेको छैन । मानौ म एउटा यन्त्र हुँ । कसैले चलाउँछ, थन्क्याउँछ, फेरी खोल्छ, बन्द गर्छ । जति बेला मन लाग्यो चलाउँछ, जतिबेला मन लाग्छ फालिदिन्छ, न मलाई कसैले सुन्छु, न त मैले अरुलाई सुन्नुपर्छ भन्ने महसुश नै गराउन सक्छ । बेकारको लाग्न थालेको छ जिन्दगी ।

June 14, 2010
I met Susal, friend of mine. I met her in Vermont when I was there attending three week long CONTACT program in SIT Graduate Institute Vermont USA in 2009 June. She is here with the aim of accomplishing her university research on non-violence and dialogue in peace-building. I briefly provided her my opinion on current political deadlock, and few interventions initiated by civil society. In the evening I met Tulsi ji at Zazbell restaurant had few informal talks. We watched world cup match between Japan & Cameron where Japan beat by one goal.
June 15, 2010
The day was normal as other day. I spent my time in meeting different people in office.
June 16, 2010
Not that much different than other day. Spent my time in meeting. Finalized some important task. Met a person from Bhojpur, was station manager at Chomolungma FM, a newly established Community Radio station in district. I saw Mr. Bhuwan innocent, and grateful to me, but I have done nothing special for him instead of taking him to the office.

BANDIPUR – Time and again, I heard the name of place 'Bandipur'. Have you been to Bandipur? No! Why haven't you been? You should have gone there? Bandipur is such a beautiful place people often term it queen of mountain. Indeed such a nice place, please make your visit….. and more; hit my ear for many many years. Finally, a day has come made my dream came true. Yes, I made it. 9th, 10th and 11th of June 2011 at Bandipur Moutain Resort, was indeed awesome experience of life ever lived with.
What do you feel if you see open sky, lightening galaxies, milky way and peaceful earth nothing making you feel disturbed as if you are in heaven. Yes, it is heaven. Just silence and peaceful in the night with non-stop sound generated by crickets from surrounding forest. Wah…. it was wonderful three days I spent in Bandipur. The one and only thing I missed is my wife, and son. I wanted to take them together with me, it was not possible as I was in official trip. A program called 'Youth Retreat' was organized by Youth Action Nepal and International Alert. My organization is also considered one partner of the this consortium so it happened for me to be there on such a memorable event. Hiking inside Shidda Cave, wandering around in folks were most memorable ever I had.

हामी कति निराशातीर जादैछौ भनेर अब हामीलाई कसैले भन्नु नपर्ला जस्तो लाग्छ । एउटा सामान्य नागरिक जो बिहानदेखि बेलुकासँग हातमुख जोर्न संघर्ष गरिरहेको हुन्छ, एउटा मध्यमबर्गिय परिवार जसोतसो समाजमा इज्जतिलो जिन्दगी जिउन चाहिरेको हुन्छ र उच्चबर्ग जसलाई निम्न र तल्लो बर्गिय समाजमा के हुदैछ कुनै चासो छैन, न त चासो लिने ध्याउन्न नै । सबै बर्ग आज खशि छैन । निराशा धेरै छ । अत्यास बढ्दो छ । कारणहरु थुप्र्रै हुनसक्छन् । त्यसमध्ये केही यहाँ चर्चा गरौ । एकजना मित्रले केही दिन पहिले फेसबुकमा आफ्नो स्टाटस् सन्देश लेखे, यो देशमा अब शहरीया र गाउँलेको दुरी अकास्सिन्छ? धनि र गरिवको खाडल झनै फराकिलो र गरिहो पनि हुन्छ । उच्च बर्ग आकासिन्छ? सबभन्दा गरिवहरु अझै भाँसिन्छन्, मध्यम बर्ग न तल झर्छ न माथि नै उक्लन्छ, उ एउटा भ्रममा दुवैतिरको नभै जिन्दगी जिउछ जुन जिन्दगीको न उसलाई आवश्यकता छ, न त अरुलाई त्यसको महत्व बुझाउन नै सक्छ । मेरा मित्र एउटा सामान्य नागरिक हुन् । तत्लो बर्गिय मध्यमबर्गलाई प्रतिनिधत्व गर्छन् । उनी एउटा सामाजिक सवाल र संचारलाई बिषयबस्तु बनाएर काम गर्ने संस्थाको कनिष्ठ कर्मचारी हुन् । काठमाण्डौभन्दा तथाकथित मोफसलमा बस्छन् । राजनीतिक पृष्ठभुमिले ओतप्रोत वातावरणमा हुर्केका भएपनि मित्र राजनीति गर्दैनन् । समग्रमा भन्दा उनलाई राजनीतिभन्दा पनि त्यही जागिर जोगाउनुछ, जसका लागि उनी मनमा जस्तासुकै बिचार आएपनि संस्थाको तटस्थता नितीको पालना गर्छन्, खुलेर राजनीति गर्दैनन् । तर उनले फेसबुकमा जे लेखे, त्यसलाई पटक पटक पढ्न मनलाग्यो । धेरै पटक पढेपछि मैले त्यो कुरालाई हुवहुँ कपी गरेर मेरैमा राखुजस्तो लाग्यो, तर मन पर्यो मात्र भन्नु उत्तम ठाने मैले । किनभने उनको तर्कमा तागत छ जस्तो लाग्यो । उनले बर्तमान परिस्थितीलाई गहन अध्ययन गरेर भविष्यको संकेत गरेका छन्, जुन कुनै समाजशास्त्रिले गर्ने चिन्तनभन्दा फरक हैन जस्तो लाग्यो मलाई । उनको अभिव्यक्तिमा आशा हैन निराशाको झिल्को दन्किएको छ । उनी कतै कुनै पनि यस्तो ठाउँ देख्दैनन् जसले उनलाई केही राम्रो हुदैछ भन्ने ढाडस दिओस् । उनले मात्र किन यस्तो सोचे, कतै म पनि यस्तै सोचिरहेको छु तर भन्न पो सकिरहेको पो छैन की? अहिले भैरहेको निराशाजन्य परिस्थितीमा हामीले देखेका, सुनेका, भोगेको तमाम यथार्थपरक घटनाले यस्तै भन्छ हामी आशाबादी हुन छोड्यौ । शंकालु धेरै, अविश्वासी अति, निरास । किनभने हामीले अहिले पढिरहेका शब्दहरु केलाउँ, हेरिरहेका दृष्यहरु पछ्याउ् । सुनिरहेका कुराहरु सम्झौ ।
बिहानै सबभन्दा पहिले सुन्ने समाचारमा हामी सुन्छौ कुरा मिलेन, निष्कर्ष बिहीन, खिचातानी, विवाद, झगडा, मृत्यु, मृत्युदर बढ्दो, मुल्य बढ्दो, आकाशियो, धर्ना, जुलुस, बन्द, हड्ताल, घाटा, सिमा अतिक्रमण, उनीहरु जिम्मेवार हामी चोखा, दोषी, आरोप, आदी । यी मध्ये केही शब्दहरु सकारात्मक रुपमा प्रयोग हुन्छन् । तर हामीकहाँ अहिले नकारात्मक रुपमा प्रयोग हुन्छन् । अनि हामी सबैभन्दा पहिले सुन्छौ यस्तै शब्द र शुरु हुन्छ हाम्रो दिन । अघिल्लोदिन १९ रुपैयाँमा किनेको दुध भोलिपल्ट बिहान २० रुपैयाँ हुन्छ । दाँत किटेर पैसा तिर्नुबाहेक हामीसँग किन भनेर प्रश्न गर्ने क्षमता हराएको छ । आज १० रुपैयामा पाइने आलु भोली ४० रुपैया हुदाँ पनि हामी खान बाध्य छौ । हामी सोध्छौ त्यो भैया व्यापारिलाई जसले आफै भाडा बढाएको हुदैन । जतासुकै महंगी बढीरहेको अवस्थामा केही कुराको दाम घट्यो भने हामी पत्याउनै छोड्यौ । राम्रो जोक हुनसक्छ यस्तो कुरा । राजनीतिमा पनि त्यस्तै । कतै मिलेको, सहकार्यको राम्रो उदाहरण छैन । आरोप प्रत्यारोप, अविश्वास, छेड हानाहान् । आर्थिक अवस्था सुधारउन्मुख छैन । ए बाबा, यो चाँही राम्रो भनेर हामीले भन्ने ठाउँ नै छैन अहिले । जतासुुकै नराम्रो, जतासुकै खराव । अनि यस्तो बेलामा हामी कसरी आशाबादी हुने त? के चाहेर मात्र भइन्छ आशाबादी? आशाबादी हुनका लागि निराशाबादी व्यवहार, घटनाहरु यो समाजमा कम भएभने मात्र हामी आशोन्मुख जिन्दगी जिउन सक्छौ, हैन भने सधै निराशोन्मुख, अनि मेरा मित्रले फेसबुकमा भनेको कुरा सहि हैन भनेर पत्याउने आधार पनि छैन आजको दिनमा यसो घोत्लिँदा ।

POLITICS – no more words from leaders please! How pity we are? Time and again, we are misled by our political leaders. It's been for many years our fate is relied on to them. But what they did is just nothing than they proved to politics is dirty game. It seems that leaders know what politics is but they even don't how to do the politics. Our fate is considered for them just a football for which it have been throwing, and keeping it away from their control, losing us and them as well by acting in way citizen are just stupid, and they think themselves as cleverer than anyone else. May 28, 2010 is remembered as a black day in our history, however, leaders were proved them to be able to cultivate rays of hope by making consensus but it will be taken just as a consensus unless new schedule for CA is taken place. Still quarreling it's been for week though, and no positive symptoms can be seen that situation is getting better. How should we take them in our heart that they are our leaders.

This is almost 7 pm. Time to go home. I can just remember how desperately my son is waiting me would be. He usually identify the sound my bike makes, and opens door. He is getting older, clever and clever. He is honest than before. Try hard to persuade me and his mom. Yes, I should go. I have to go. Kabita was calling me why haven't I called her today? Nothing than just my busy schedule contributed for that. Anyway, she might have prepared food for me. I have to switch my laptop off. It seems that Jiwan still wants to talk to me. There are more friends online. Saying hello, Namaste, how are you, so and so. having chats with them is just a fun. No face book now. So I have not been followed what is my status. I haven't followed others as well. However, I love to do that. Reading other's status give me more fun than posting my words, photos and texts. Thanks Facebook. No twitter. Twit.. yes, I have a lot of things to twit..but thinking why should I do the same? everyone knows what is happening with my country, it has not been hidden anything. no trust, no mercy, no ….no …. and no… not good and positive things. Frustrating word. I have just said fried bye. Now I am leaving.

I AM TOTALLY BLANK TODAY AS I HAVE NO IDEA WHAT HAS HAPPENED IN THE AREA OF POLITICAL DEVELOPMENT TODAY IN THE COUNTRY.
My day started with a cup of tea, and with good morning kiss of my wife. My son gave me good morning hug with his usual smiling face. I then, went to college to meet my thesis supervisor seeking his input on the paper submitted. It has been long gap I have met college friends but today I did. Arun and Shusila have come to college for the same purpose. I realized that completing thesis is not easy job as I expected to be. It's time taking job. It's been whole year I completed my master in mass communication and journalism from Purbanchal University, however I am struggling hard to complete thesis. Anyway, I can get it done within one month from now. Say, I will be there standing in front of veteran professor facing their question on my topic and might be on finding I discovered through doing thesis, which is on last day.
Anyway, recalling what I have done today is fairly good work, and it is somehow exercise of mind that I think. Before noon, I was in a meeting with JSSR partner organization. It went on well. Then come back to office. It was not in my schedule that I should go to lunch with Gemma, but I realized that I need to go since the person who wanted to join Gemma in lunch went out for another deadline. Actually, it was good time I spent in meeting Gemma and had few discussion about professional and personal work. Later, few more people from office came to join us. Momo was not bad, and pasta as well. Gemma requested me her to ride to Summit as she wanted to take her stuff before meeting is started. Staff meeting was there but no specific issues was being discussed besides administrative procedures. It went on long since a lot of questions have been raised. I was not feeling easy at work today but why, I don't know. It might be there was no reason, but might be it was reasoned. Call to Toya, met him and then we met Pawan Roy, chair of Youth Action Nepal.
Informal discussion with two plates of momo, a glass of fresh-lemon –soda, and coffee, yes hot and sour soup, political talk, everything was going on wonderfully. As Pawan ji is going to visit US coming Friday we discussed about trip, his activities. I returned home with a plate of momo but found son was already slept, which made me unhappy as I want to spend my few time with him during the morning and evening. Time is going on, I am still feeling not happy but why I don't know.

It's been complete nine (9) years king Birendra passed away. I am remembering the day curfew was imposed in valley –angry policeman was running behind a boy, chasing him on the street Maitidevi. Scared boy entered in to the home where I was leaving in rent. Frightened by found no other way than entering in to toilet thinking there is no other safe mean to save him from police stick and boot. Angry police personnel saw him going toward the same home but could not spot where they boy is hiding. Police knocked on the every door, all door got opened but police didn't see one door opening, and which led him to think that boy is hiding himself within that room. Police continued knock on till he decided to get that door broken. But found nothing that kitchen stuff and my personal clothes in the room inside the room. Luckily police didn't see the toilet where the boy was scarily hiding himself. One eyewitness told me the detail account of information behind the door of my room was broken when I returned to home next day. Everything has happened when I was not in room. That night I was gone to Radio Sagarmatha with friend Deepedra Khaniya, and it went on difficult for me to get back room since curfew was imposed in the street, no one could walk in the street. Curfew was imposed just because people were come to the street, they were in a mood that nobody seemed like they were ready to accept the causes presented behind the killing of then king Birendra and his family. Yes, it was a royal massacre but nothing was come to public that why it was being happened. People were listening radio but FMs were just playing nothing than sad music. No news in newspaper, everything was coming person to person but more rumor than facts. Despite king interest of being active participant in politics king Birendra was popular among citizen that we loved his cheerful face, politeness, and he had also accepted the mandate of people movement and took decision to keep him in low profile in political activities. Now, it's been 9 years he passed away. Many things have happened within this period of time, monarchy is no longer in existence, king's family is living their life as general citizen live but still we have a lot of love to our past king, Birendra.

2nd republican day is observed yesterday.

Should I write, shouldn't write. No you should write. I should tell people what I think about me. My love, my society. My country. Country?? Uff… I can't write about country. No! I can write about country but that is not about politics. Yes, its true that as an active citizen of this country I can understand what politics is meant for me! Politics for me is not other than honesty, respect other's view, allow people to feedback is politics, and at the same time it is all about accountability to whom I work with. Politics is love I usually do with my wife and beloved son, I respect both of them, I try my best to accomplish the need of the them for which they are relying on me, and same way I want respect from them, love from them, and this is all about politics because I want them to behave in a way I want and vice versa. In other words, practical definition of politics, in terms of country's current situation politics is distrust, disrespect, hate speech, and it is a way one uses to make him/her superior than other by saying a lot but doing nothing. So politics is the speeches of leaders made every minutes, it is ideological differences, agendas, interests and demands no maters what people expects their political leaders to perform. Politics in terms of my country is pressure creation by demanding such demands which has neither direct connection with political mandate e nor they should be accomplished. So politics is just nothing than division, just a division, and putting ones agendas forward seeking benefit. By my problem is if I write such type of useless sentences it is just misuses of spaces available here. Nobody is ready to give attention towards such a nonsense activities as being writer these days is considered nonsense activities. So that I have said I should not write though I have to do so.
3 major political parties leaders came un to an agreement because CA tenure's extension was a current need. They didn't have other option than accepting the facts that extension of CA schedule may lead people to think towards positive future. At least they can hope that there will be new constitution no maters when it is.

May 28, 2010 Friday will be remembered as an another black Friday in Nepal's history forever. Today was scheduled to endorse new constitution of federal democratic Nepal but it was not done. Reasons are ;

Political parties in-difference towards this issue
Instability
Maoist activities
International pressures
Civil society in-difference on issue

and more.....

श्रीमतीले फोनमा भनिन् आज नगए हुन्थ्यो । फ्लाईट क्यान्सिल भैहालोस् । के भनेको त्यसो? मैले त्यो भन्दा धेरै केही भनिन् । सोचे क्यान्सिल भएपनि के भो र, आफ्नै घर फर्किने त हो नी । छोरा पनि एकाविहानैदेखि बाबा तिमी आज अफिस नजाउँ भन्दै थियो । तर १२ः३० बजेको बुद्ध एयरमा जनकपुर जाने तयारीका साथ पौने ९ बजे म लागे अफिसतीर । नियमित मिटिङ सकेर अफिसबाट हिड्दा पौन १२ नै भयो । सहकर्मीहरु उपेन्द्र अर्याल र जयाँ लुईटेलका साथ कुरा गर्दै एयरपोर्ट पुग्दा बुद्ध एयरका कर्मचारीहरु फुर्तिका साथ भन्दैथिए अलिकति डिले छ आत्तिनुपर्दैन । किन आत्तिनु नी? भोक लागेकोले हामी एकतलामाथि रहेको रेष्टुरेन्टमा चढ्दा संचारकर्मी मित्र दुर्गा कार्की पनि भेटिइन् । हामी चारै जनाको गन्तब्य एउटै थियो उदयपुरको राजाबासमा महिला पुनस्थापना केन्द्र (ओरेक) को पहलमा स्थानीय महिलाहरुद्धारा संचालित रेडियो उदयपुर, जहाँ भोलिपल्ट हामीले रेडियोका लागि आवश्यक संचारकर्मीहरुको छनौट गर्नुपर्ने थियो । काम गरिरहेकाहरुमध्येबाट काँटछाँट गरी रेडियोलाई डोर्याउने समूहको छनौट गर्नु सजिलो काम थिएन । तर गर्नै पर्ने भएकोले हामी त्यहाँ जसरी पनि पुग्नु थियो । विगत तीन महिनाको प्रयासपछि फागून ११ जुरेको थियो, आज पनि गइएन भने अरु कैयौ महिना जान पाइदैनथ्यो ।
मौसमको खरावीले गर्दा त्यो दिनको उडान तालिका चौपट थियो । बिहानै त्यहाँ पुग्नेहरुको व्यग्रता हेर्न लायक थियो । बस्ने सिट थिएन । जानुपर्नेहरु गएका थिएन् आउनेहरु थपिदै थिए । झन्डै १ः३० बजेतीर बुद्ध एयरका स्मार्ट कर्मचारीलाई सोध्दा थाहा भयो बुद्ध एयरको जहाज अब तीनदेखि ४ बजेको बिचमा मात्र जनकपुर जाने रहेछ । धन्य बुद्ध एयर । सूचना प्रबिधीको जमानामा पनि दर्जनौ यात्रीलाई सूचनाबाट बिमुख पार्दा अलिकति पनि लज्जा देखिएन स्मार्ट कर्मचारीहरुमा । बरु उल्टै तपाईहरु उ त्यहाँ गएर एक कप कफि खानोस् बोर्डिङ्गपास देखाउनु भयो भने पैसा तिर्नु पर्दैन भन्दा उनीहरुलाई मानौ कि हामी एक कप कफिको अफर गरेर ठुलै उदारता देखाउदैछौ भन्ने गर्व थियो । दिउसो साढेतीनबजेतीर जहाँज चढ्नलाई गाडिमा चढाएपछि पनि ढुक्क हुन नसकेकाले होला एकजना यात्री जंगीए, गर्न खोज्या के? बुद्ध एयरका कर्मचारी, बोलुन् पनि के । सूचना नै नदिई कारण नै नबताइ चारचार घण्टा कुर्न बाध्य बनाएर गल्ति त भैसकेको थियो । ए बाबा, बल्ल पाँचबजेतीर जनकपुरमा ल्याण्ड हुदाँ ढुक्कको सास फेरियो । उज्यालैमा राजाबास पुग्ने चाहना तर पुगियो रातीको ९ बजे । केही छैन, धन्य पुगियो । जहाजजस्तो कुरा । गुड्ने भए त लौ, उड्ने हो जति नै सास्ती खाएपनि धेर्यता गुमाउनु हुदैन । त्यत्रो अजंगको फलामको बाकसजस्तो भाडो, कैयौ किलो सामान र मान्छे बोकेर आकाशमा उड्छ, कुनै सानो गडबडी भयो भने? संझदा पनि आङ्गै सिरिङ्ग । पुल्चोक आकाशेपुलमा रोक्नुपर्ने माइक्रो इन्जिनियरीङ्ग क्याम्पस अगाडि पुगेर रोकीदाँ त मैले धेर्यता गुमाईन भने यहाँ आवेगमा आएर के गर्नु? चारघण्टा कुर्नु कुर्यौ । आफुलाई निरिह ठान्यौ । गर्न सक्ने केही थिएन । तर बुद्ध एयरले गर्न सक्ने केही काम गरिदिएको भए मानसिक रुपमा त्यतिधेरै थकित र हेपिएको महसुस त गर्नु पर्ने थिएन ।
१७ बर्षको उमेरमा पहिलोपल्ट फोन देख्दा र गर्दा मलाई के थाहा थिएन भने नम्बर थिच्नै बित्तिकै बोल्नुहुन्न । काठमाण्डौको कलंकीमा पहिलोचोटी झर्दा मैले त्यही गरे जुन काम देखेर मलाई धेरैले भने पाखे । फोनको नम्बर थिचेपछि घण्टि जान्छ, उता मान्छे बोलेपछि मात्र आफु बोल्नुपर्छ भन्ने मलाई कसरी थाहा होस् । तर अहिले जमाना त्यस्तो छैन, फोनमा संसार छ । फोनले क्रान्ति गरेको बेला छ । सूचना प्रबिधीको नयाँ तर शसक्त माध्यम बन्दैछ बिशेषगरी मोवाइल फोन । बुद्ध एयरले यात्रिलाई बिना सूचना घण्टौ कुराउनुको साटो अब सूचना प्रबिधिको उपयोग गरेर सम्बन्ध अझै प्रगाढ बनाउने बारेमा सोच्ने बेला भएन र? एयरपोर्टमा भएको स्पीकरलाई उसले प्रयोग गरेन । उसका स्मार्ट कर्मचारीहरुले आफैले यात्रुलाई भेटेर यो कारणले गर्दा उडान ढिलो भएको भन्नुपर्छ भन्ने महसुस गरेनन् । सोध्नेलाई उल्टै चिया कफिको अफर गर्दा के के न गरेजस्तो भयो उनीहरुलाई । तर अब सूचनाका परम्परागत माध्यममा नै किन भरपर्नु? मोवाइलमा एउटा मेसेजले कैयौ मानिसलाई एकैपटक सूचना दिन्छ र मान्छेले सहि समयमा सहि सूचना पाएकोमा गर्व गर्छ साथै उसले त्यो समयलाई अरु थुप्रै काममा उपयोग गर्न सक्छ भने त्यसलाई किन प्रयोग नगर्ने अब? हरेक यात्रुसँग मोवाइल फोन हुन्छ । मोवाइल नम्बर पाउन गाह्रो छैन । तर मात्रै गाह्रो छ शुरुवात गर्न । यस्तो खाले एसएमएस सेवा शुरु गरौ जसले गर्दा एउटा सूचना एकैपटक सबै यात्रुमा पुगोस् । फलाना ठाउँ जाने जहाज यो कारणले यति समय ढिलो भो । वा आज मौसम अनुकुल छ, तपाईहरु समयमै एयरपोर्ट पुग्नुहोला । साना साना सन्देशहरु । हरेक यात्रुलाई घरघरमा पुर्याउन सजिलो छ । यसले हानी हैन ख्याति र बिश्वसनीयता बढाउँछ । ध्वनि प्रदुषण हुदैन । समय बच्छ । जसको समय बच्छ उसले त्यो समयमा केही न केही सिजर्नशील काम गर्न सक्छ । उङदै, हाई काढ्दै, भए नभएका र हुनै नसक्ने फतौरा चुट्दै भोक र थकानले गल्दै बस्नु त पर्दैन । सूचना प्रबिधीको भरपुर उपयोग, सबैलाई फाइदा । यो काम खर्चिलो पनि त नहोला । के यसो गर्न सकिदैन र?